Denizci Feneri Şiiri - Seda Arık

Ne zaman aklıma gelse umutsuz zamanlarım...
Bir kelebek ölür yine baktığım soğuk pencerelerde....
Yaşanmış zamanlar kaybolur gider
Ve hayata dair ne varsa saklanır perdelerin ardına...

İşte o an..
Yüreğimdeki acemi telaşları özlerim..
Aynada kendimi sevmelerimi..
İçimde dolaşan çocuklar uykuya dalar..
Ve soğuk zamanların üşümeleri sarar yine gözlerimi
Dalar giderim kentin karlı yollarına...

Ben ne zaman unutsam gülmeleri...
Yollarda asık suratlı adamlar dolaşır..
Nereye gitsem kime baksam,
İçimdeki zavallı kadın ağlar..
Ve kaybolur günün ışıklarıyla yolda oynayan çocuklar.
Sonra...
Gülümsemelerin saklandığı o kenti düşünürüm bir an
Günün ışıklarının bizi karanlığa terkedip gittiği
o aydınlık kenti..
Uykuya dalarken gözler...
Bilirim ki bir yerlerde hala uyumayan o acılı yürekler için
Bir deniz feneri yanmaktadır...

Deniz olasım gelir o an...
Fırtınalar durulur..
Ve bilirim ki bu melankolinin bittiği yerde bekler
Saklı mutlu kentler...
Bilirim..Bu hüzünleri görmezden geldiğimde
Yeniden oynamaya başlar içimdeki çocuklar..
Bekler...

Anlarım..
Durmuyor zaman..
Gitmeli bu yalnız yollardan...
Hayatın tam içine. Gerçeğin mutlu şehrine..
Orada duran senin fenerin...
Sende deniz...Kaçıp gidemezsin ki....
Birazdan karanlık olacak
Korkma...
Tüm zamanlar senin...
Tüm ışıklar....
Hiç bir kent kaçıp gitmedi
bu güne kadar karanlıklardan...
Ve hiç bir deniz feneri
Yanmaktan vazgeçmedi....