Denizci Şiiri - Aydın Alagöz

Tuzdan çatlamış dudaklarım,
Uzun ve kirli sakallarım,
İri ve nasırlı ellerimle
Batıklardan arta kalan bir denizciydim.

Her sabah güneş doğardı göz kapaklarıma.
Umutlarımsa hayal meyal görünürdü
Bölük pörçük gün ışımalarında.

Deniz kirliydi, ben ıslak bir karabataktım.
Dalgalarca şamar yerdim sırtıma
Zorla alırdım, zorla verirdi.

Korkular sarardı içimi uzun ve yalnız gecelerde,
Bir sancı otururdu yüreğimin tam orta yerine.
Sinemi kayalıklarda, rüzgarlara verirdim,
Uzaklarda kalanları düşünürdüm,
Ürperirdim, üşürdüm.

Eskiden, sokaklardaki her şey benimdi,
Akasyalardaki saka kuşları
Böğürtlene konan kelebekler de.
Beni bekliyorlardı, bilirdim.

Tanrım! ..
Ne çok şey yitirdim! ..

Yine de umutlarım var daha,
Daha yere gelmedi sırtımız,
Kim bilir, bir gün bir şarkı dinlerken
Sevgilime şöyle diyeceğim;
“Bak, bu bizim şarkımız.”