Deniz Yalnızlığı Şiiri - Abdil Işık

Yorgunum,yazın ruhunu, son bahara süpüren rüzgar gibi öylesine yalancı baharlar yaşadım,yalanlar içinde kayboldu düşlerim,kilitledim kalbimin kapısını, attım anahtarını kaybolan düşlerimin maviliğine,kimsecikler dokunamıyacak artık, Beklenmedik zamanlarda gelen aşkın bozkırlarında yolunu kaybetmiş bir çoçuk misali kayboldum; Seslendim ses vermediler,sessiz bir gemide soluk bir resim gibi idi, güneşin soldurduğu aşk ne yıkıntılardan korktum ne yıkılmaktan,gitmene izin verdim,acıtıyordun artık canımı,kesiklerin çok derindi,Neden yaktın bu kadar canımı,neden cansızlaştırdın ruhumu,kocaman huzunle sarılı yapraklarım,depresif haller ve belli belirsiz halisilasyonlar,Satır aralarına bir kaç basit kelime ile sığdırdık anlamı o kadar büyük ilk aşk tadındaki sözcükleri,harcadık,kapitalizmin sömürüsü altında,aşkda esir düştü kapitalizmin dikenli kollarına ı,iki ruh bir beden olmadı,ayrı idik artık farklı mevsimlerde yetişen otlar gibi,