Deniz Ve İnsan Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Mavinin en güzeliyle hayatı basan,
koca bir göz gibi dalga kirpikleriyle,
Ayakta dursa da var denemeyecek hükümsüzlüğünde,
Sahiplenmişçesine deryayı saran büyüklüğüm.
Esrarına ermekle yudum yudum dudaklarımda sonsuz,
her damlasında çoğalan bitmez derinlik.
Süs balıklarınca güzellik, yosunlar ve midyeler boyu sanat,
Üstü kadar toprağın aşkıyla bağrında serpilen binlerce nebat,
yıldızlarınca dibinde var olan derin saltanat.
Zerresince sevmiş beni, bakışına vurgun gözlerimin,
batmadan dalgalardan ve uçmadan buharlaşıp,
Son gecesindeki aşkları gibi yokluk mahkumlarının,
derinliğine kucaklarımı mahrem kılmış sevgili,
Yüz milyarlık aşk mitinglerinin ruhundaki sevgi,
kralı gibi şaşkın ve dalgın halifeliğin,
Besmeleyle bağışlanmış âlemlerin kudretince sevgili,
ve arzın kucağında şımarık aşk bebeği,
Hayatı ödül alan duanın nasırlanmış elleri,
pırıltılar saçan alınlarında izleri secdelerin,
Gönülleri coşturan mavi neşesidir deniz bilgeliğin.
Mantarla yüzen imdat mesajlarıyla dolu şişelerden,
usanmıştır insanlık, deniz artık sonsuz bir rakamdır.
Herkese bölmeden yetecek belki de yüce bir ferman,
daha denize düşmeden uçan bir muştudur rüzgarlarca bağıran,
Ve Yunus Balıklarında aylarca yaşayan hayattır,
Deniz kadar, denizlerce konuşan bir lisandır insan.
Her damlası tuzlu bir gözyaşı olsa da umman, “
aşkından ağladıkça okyanuslar aşıp, gülecektir, insan.