Deniz ve Çöl Şiiri - Hikmet Arif Tar

ey deniz, içim kadar coşkunsun
neşeli, heyecanlı, sırlarla dolu
bir gün olur vurur sahile incilerle mercan
gün gelir kabarırsın fırtınayla kopkoyu

ey çöl, ne kadar benziyorum sana
ıssız, kimsesiz, öfkeyle yanan bedenim gibi
kimseyi kabul edemiyorum ben de
toprağıma dokunan, yer bulamaz gölgemde

huzur denizinin sakinliği
çölün sıcağının asiliği
bir bedende can bulmuşlar
birileri adına hikmet koymuşlar

ya hikmet, sahip olduğunu sandığın şu beden
bir gün gelecek o da gidecek elinden
günahlarının bedeli olarak battığın dibinden
kurtuluşun ya duaların, ya tövbelerinden

yıldızlarla dolu bir geceydi sanki ömrüm
birkaç parıltı görünce sandım ki her şeyi gördüm
anlamadım, nasıl bu kadar cahil, bu kadar kördüm
demek isterdim ki;
beden diye taşıdığım cesedi evvelâ yaşarken gömdüm

gaflet perdesi, her an inme gözüme
zordur dünyadan vazgeçmek, herkesin girmiş özüne
ağlamak, yakarmak yetmez
içimdeki deniz, dışımdaki çöle kavuşmadan
bu vuslat anlamına denk düşmez