Deniz Ülkesi Şiiri - Kenan Kara

Farkındayım usul usul tükenen zamanın
Akan suya varana kadar
Farkındayım yalnızlıkta tükettiğin ömrünün
Bir çiğ damlasına varana kadar

Sesler birbiri ardına yükseldi semaya
Ezanlar okundu
Sen ağladın
Gecenin nemini taşıyan rüzgar
Yüzünde dağıldı sesler gibi
Pencerelerden sokulup taa evlerin içlerine
Gözlerin uzaklardaydı
Marmara'da bir kaç geminin ışıkları yol alıyordu gecenin içinde
Güvertesinde adresini yitirmiş martılar
Sonra
Ezanlar sustu
Vakit tamamdı
Sen yine ağladın

Yıllardır hüküm sürdüğün o eski deniz ülkesinde
İncir kuşları anlardı yalnızlığını
Kimse bilmezdi bunu o deniz ülkesinde
Deniz atları yarışırdı kıyıların boyunca
Işıklarını gördüm en uzak kıyıdan
Sonra terk ettin o eski deniz ülkesini

Cennet gibiydi gözlerin resimlerinde
Aşılması gereken bir ırmak değildi ki
Koca bir okyanus
Farkındaydın seven bir kalbin yapabileceklerinin

Gecenin ortasında yakılmış bir meydan ateşi vardı
Öylesine iç ısıtan
Öylesine aydınlatıcı
Gözlerimi her kapattığımda
Gözlerinin karası değdi yaralarıma

Sonra tekrar dönünce sen o eski deniz ülkesine
Kapkara göğün çarşafı bir bıçakla yarıldı sanki
Yağmur ince ince yağdı günlerce
Şehrime yokluğun indi her bir damla ile
Vurula vurula geri çekildim sınırlarıma
Alıp götürdüler seni
Gözlerinin içine bile bir kez olsun bakmadan
Kokunu bir eksiklik bilmeden yaşadılar ülken insanları
Biz ki farklı kıyılarda iki yarım beden
Med-cezirler eksik olmamıştı bu yüzden
Okyanus bir yükseldi bir alçaldı
Bir mum alevinin dalgalanması gibi
Ya tahammul ya sefer beliriyordu her seferinde
İkisi de cehennem
İkisi de azap yolu
Allah şahit

20.12.2015