Deniz - Sedat Demirkaya.... Yüz Şiir / Y ...

denize ulaşmak isteyen bir damlaydı çırpınan kor yüreğim
yıllar sonra anladı denizin ta 'içinde' çıplak olduğunu

hakikate ulaşmak isteyen bir ruhtu şu yorulmaz benliğim
neden sonra anladı kaderini kendi elleriyle yine kendisinin
oya gibi ördüğünü

Sedat Demirkaya

Deniz

Deniz! ..
Büyülü bir sözcük…
Bütün okulları deniz kıyısına kurmak gerek… Deniz yoksa ufku en geniş tepelere…

Toprak adamı olduğumuzdan mı nedir? Ya da çok sıkıldığımızdan ve uzak ufuklara bakmayı sevdiğimizden mi? Hepimiz denizi seviyoruz, tatil deyince aklımıza deniz gelir; ama “denizciliği” sevdiğimiz pek söylenemez. Ayağımız karada olmalı bizim, sağlamcıyız yani…
Hem ufukları sevmek, hem ayağını gerçeğe basmak… Ne güzel bir denge!

Toplumsal değerlerimiz, yaşama alanlarımız ve genel olarak kültürümüz bizlere sevimli yöntemlerle öğretilmediğinden, diye düşünüyorum, çoğumuzda bir “yabancı” hayranlığı vardır. Evimizde, mahallemizde, şehrimizde neler var? Bilmiyoruz… Babalarımız, dedelerimiz ve toprağımız bize neler sunmuş? Annelerimiz, ninelerimizin dağarcıkları, bohçaları, mutfakları hangi güzelliklerle dolu bilmiyoruz; bunlar yeni yeni gün yüzüne çıkıyor.

Ağacın dalları, gövdeden uzaklaşır uzaklaşır… Kaçmak, uzaklaşmak ister sanki gövdesinden, köklerinden…Sonra uzaklaşmanın aynı zamanda yabancılaşmak ve dağılmak olduğunu anladığından mı nedir; aslına, gövdesine ve köklerine doğru bir dönüş yapar… Gençler de öyledir. Bir vakit gelir herkes kendi kabuğuna sığamaz ve kendi macerasını yaşamak ister… Arar..aranır… Koşar, yorulur…

Kendi ülkemizin, kendi coğrafyamızın, kendi kültürel köklerimizin, kendi tarihimizin ne güzelliklerle dolu olduğunu ‘yaş kemale erince’ anlarız… İçimizdeki fırtınalar dinmiştir…

Gerçeğe ayaklarımız sağlam basmaya başlar. Her bireyin, her ailenin, her toplumun kendi gerçeğini kendi elleriyle yarattığını anlarız. Ülkemizin ve tarihimizin ruhuyla bir üst boyutta birleşiriz. Burası ağacın tepe noktasıdır…