Deniz Kokan Adam Şiiri - Erdal Karakaş

taka, azgın sularda bata çıka
yol yorgunu çapaçul tayfalarla
soğuk karanlık dalgalarda
mangır peşinde mahkumiyet giymişti.
kayboldu barınaktan teker teker takalar
ortasında suların yanıp yanıp sönen fenerlerle
rasgele der gibi cilveleşip durdular.
ağlar salındı derinlere, ay ışığı gölgesinde
çapari de eşlik etti soğuk karanlığa
gün doğmadan sıvandı kollar, ya nasip diyerek.

bebeler, yavuklular beklerken
tahta barakadan evlerde
kır sakallı deniz kokan adam
kumsalda batarak geliyordu yavaştan.
nasırlı elinde bir kova zindandelen
ıslak cepte harçlık

sancılı gün doğumu bereketi bu.