Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bence de kaçsın İnci'm ama nereye kaçsın biçare diye de sormadan edemiyorum. Bozulmadık yer mi kaldı? Dışın bozulması içtendir. Tam puanımla kutlarım.
İŞTE OLAY BU HEPSİ BU KADAR BEN DİYORUM SİZDE UÇSUZ BUCAKSIZ BİR DÜŞÜNCE UFKU VARKİ HAYRANIM SİZE.
harikaydı kutluyorum saygılarımla
Daha bir genç kızken, boş bir kâğıt bulduğum zaman, hep bir adada kayalara oturmuş bir deniz kızı çizerdim. Bilmiyorum, bir yerde mi görmüştüm, yoksa bir yerde mi okumuştum?
Daha sonra yağlı boya bir kırlente boyamıştım bu uzun dalgalı saçlı deniz kızını. Deniz kızlarını konu alan bu şiir de beni o eski günlere götürüverdi sevgili İnci Hanım.
Ne güzel yazmışsınız. Bu şiir yalnız deniz kızlarına değil, tüm kızlarımızın kulağına küpe olsun...
Dilerim ki, o mahzun ve mahcup güzel kızlarımız hep mutluluğu bulurlar...
Yüreğinize sağlık... Selam ve sevgilerimle... Hâlenur Kor
Tam puan
Tebrikler Üstadem!
Sevgi dolu yüreğinizin sesi olan bu mısralardan büyük haz aldım.
Kutluyor, daha nicelerine muvaffak olmanızı diliyorum.
Kaleminiz susmasın. Daima sevgiyle coşup çağlasın.
100+heybem.
Sevgiyle..
Sımsıcak bir dil ve o dille olgunlaşan harika bir şiir.
Şiire konu olan mekan ve kişilere yönelik iç ses'in temkinli uyarıları dikkat çekiciydi.
Deniz Kızı,bu şiirden sonra yeniden bir durum değerlendirmesi yapacak mıdır,bilinmez...
Kutluyorum Efendim.
Erdemle
deniz kızı
unuttun ben yalnızı
hani beni
yanına alcaktın
okyanusları beraber geçecektik
koylarda baş başa olacaktık
birlikte doğup
birlikte solacaktık
anlaşılan
İnci aklını çelmiş
şimdi ben ne yapayım
yanbaşımdaki
Türkmen kızına bakayım
belki o anlar beni
nice denizlere ve deniz kızlarına
saygılar şairine
Sevgili Kardeşim, değerli antoloji.com şairi Sayın: İnci Germenliler,
Deniz kızının tuzaktan kurtulması dileklerimi iletiyorum. Muhteşem bir sevgi şiiri olmuş. Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum bu şiirinize Tekirdağ'dan on birinci tam puan geliyor.
Tebrik ediyor; başarınızın daim, kaleminiz her dem kudretli olması ve ilham perinizin başınızdan eksik olmaması dileklerimi sayfanıza bırakıyorum.
Sevgi ve saygılarımla. Yorum + antoloji + Tam puan.
12 haziran 2011 genel seçimlerin yapıldığı bu günde sandıkların açılmasına saatler kala, kardeşimin sayfasını ziyaret ediyorum. Seçim sonuçlarının ülkemize hayırlı olması dileklerimi şiir ve gönül sayfanıza bırakıyorum. Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun efendim.
İrfan Yılmaz. - ^'^'^- TEKİRDAĞ.
sevgi dolu yüreğini kutlarım
mükemel anlatım tarifsiz bir paylaşım
gönlün şen hayalerin gerçek
yarınların aydınlık ve ilhamın bol olsun
Çok güzeldi.Bir solukta okudum.Çok hoş ifadelerle bezenmiş,sürükleyici bir anlatım.Oldukça da manidar..
Kutlarım gönül dostum..Selam ve sevgilerimle...
Bu şiir ile ilgili 32 tane yorum bulunmakta