adına,
yüzlerce,binlerce
şarkı yapılan,türkü yakılan
ve
insanı,
tüm canlıları,
hayvanları,çiçekleri
bir ana gibi doğuran toprak;
şanssızlığına ağlıyordu.
şansının farkındaydı su.
çünkü;
deniz kızı yalnızca
onun kollarında yaşıyordu.
17.Haziran.2000 / İstanbul
Aydan ÖrtülüKayıt Tarihi : 15.10.2004 12:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Denizden yeni mi çıkmıştı, neydi;
Saçları, dudakları
Deniz koktu sabaha kadar;
Yükselip alçalan göğsü deniz gibiydi.
Yoksuldu, biliyorum
-Ama boyna da yoksulluk sözü edilmez ya-
Kulağımın dibinde, yavaş yavaş,
Aşk türküleri söyledi.
Neler görmüş, neler öğrenmişti kim bilir.
Denizle boğaz boğaza geçen hayatında!
Ağ yamamak, ağ atmak, ağ toplamak,
Olta yapmak, yem çıkarmak, kayık temizlemek...
Dikenli balıkları hatırlatmak için
Elleri ellerime değdi.
O gece gördüm, onun gözlerinde gördüm;
Gün ne güzel doğarmış meğer açık denizde!
Onun saçları öğretti bana dalgayı;
Çalkalandım durdum rüyalar içinde.
Orhan Veli Kanık
bende bu deniz kızını eklemek istedim :)
Sen bir Deniz kızısın bir kâtreden ûmmân yarattın
sonsuzluk toprağına bir fidan ektin meyvaya durdu
cümle canlı ona duâcı....önce öptün sonra doğurdun....
sen güzel anne hiçbir melek elinin şefkâtini veremez...bilirim çekmezsin elini üzerinden.....
TÜM YORUMLAR (3)