Deniz kızı Şiiri - Ozan Oğuz

Mor leylaklar açtı mı?
Hüznünün bitmek bilmeyen bozkırlarında
Ya sarı papatyalar?
Denizi arzularken sen bozkırın ortasında...

Gök bir kızıl bir mavi yanıp sönerken,
Yağan yağmurun ardından;
Bulutlar usul usul aralanırken,
Ve güneş teninde hafifçe süzülürken..

Yaşamak...
Oysa ne güzel gelirdi bir zamanlar...
Derinlere daldığında görürdün rengarenk balıklar,
Gökyüzüne baktığında dağılırdı kara bulutlar,

Deniz kokusu burnunda, rüzgar eserdi saçlarında:
Sahilde saçlarını savura savura yürüyen,
Kimisi kumral, kimisi esmer:
Gülüşüyle ruhuna dokunan, safi kadınlar...

Özgürlük damarlarında dolaşırdı
Rüzgarı nazikçe arkasına alırdı,
Ve denizin üstünde bir yıldız gibi kayardı
Bir an çok uzaktayken, bir an yanında bulurdun onu
Ve gözlerimin önünde dururken o,
Asi ruhu çok uzaklarda dalganalırdı

Akşamüstü gökyüzü koyulaştığında
Kıyıya yürürdü usulca;
Yansımalarının başlangıcında.
Efkarlı bir geceyi başlatırdı bir an, duruşuyla

Gözlerinde dalgaların koyu yeşili
Parıldardı ve kadehlere dolardı
Belli belirsiz bir hayal gibi geçerdi zaman
Bir sır gibi saklanırdı gecenin ardında
Ve gizli gizli söylenirdi şarkılarda