Deniz kızı Şiiri - Ali Kamil

Hafif hafif, usul usul çökmeye başlıyordu karanlık
yalnızlığım sessizliğim esiyordu koca şehirde
ben şehrin sessizliğinde, yüreğimin sensizliğinde gene yürüdüm sahil boyunca, bir bankın köşesine ilişmişken gözlerim ufukta denizden çıkacak bir karartıda seni bekledim deniz kızı
nedense hiç sevmiyorum akşamları, sensizliğin karardığı, simsiyah pelerinini giyinmeye hazırlanan gün batımınında
karanlık yerine akşamlara mavi çökse, gök mavi, gece mavi, deniz mavi
deniz kızı sana tutkum aşkımda mavi galiba
gene yalnızım bir ben, bir deniz, birde boylu boyunca sahil
yıldızlara takılıyor gözüm denizin karartısını aydınlatırken
uzaklarda yunuslar raks ediyor gelişini müjdelerken

Düşler kuruyorum duygularımn sana prangalandığı zamanlarda
sen ki yüreğime ismini kazıyan, sen ki içime ince ince sızı düşüren, sen ki sevdaya tutunma sebebim
Güzdüzleri güneşim
geceleri ay’ım
gece gündüz yüreğimi aydınlatan ışığım
sen gelmeyince gözlerim yağmur dolu bulut gibi yağar
sen gelmeyince yüreğim patlayan volkan gibi alev alev yanar
sen gelmeyince yüreğim bedenimden kaçar
üşürüm/ çok üşürüm
sen olmayınca ben ölürüm
deniz kızı çık gel artık bana

Suskunluğum bozuluyor gecenin alaca karanlığında
her rüzgar estiğinde yüreğim üşüyor girdiğim aşk çıkmazında
Bir fırtınaya tutuluyorum deniz kızı sıcak koynunda
sen ki Galetia olan peri kızı, ben Polyphemos denilen ucube dev
sen ki Kalipso olan deniz perisi, ben Zeus’a yalvaran Hermes
sen ki Kassandıra gibi bir prenses, ben Agememnon gibi sana kavuşmak isteyen savaşçı
Sen Kahaos gibi sonsuzluk
Nyks gibi gece
Hemera gibi gündüzsün
sen denizlerin sahibi, gökyüzünün rengisin
Sen aşkın kendisi deniz kızısın
Ben seni bekleyen aşık