Deniz Kabukları Şiiri - Öznur İlter

Dilim,damağım kurumuş yokluğundan,
Gözlerini düşünmek bile yetmiyor..
O bir içim su gözlerin,
Islatmıyor çatlamış dudaklarımı artık..
Her öpüşünde beni,
Aşkının dipsiz kuyusuna düşerdi yüreğim..
Şimdi kuyudaki çakıl taşlarına
Çarpmanın acısıyla kanıyor bedenim..
Gittin...
Issız sahillerdeki deniz kabukları gibi
Beni sensizliğin karanlık güneşinde bırakıp,gittin.
Bende onlar gibi çaresiz uzanmış kumlara,
Kendi sensizliğimde kavruluyorum
Binlerce kabuğun arasında..
Ne gözlerinden bir yudum su,
Ne merhem olan aşkının kuyusu,
Ne de varlığının serin kuytusu...
Hiçbiri susturamaz artık
İçimde ağlayan o küçük çocuğu...
Öyle büyük bir acı verdin ki ona;
Ne sen çare olabilirsin derdine,
Ne de ben bir iz bulabilirim
Bizi bıraktığın bu karanlık kumsalda...