Deniz Kabuğu Şiiri - Özkan Aksoy

El değmemiş bir ormanda
Kendi çabasıyla yeşillenmeye çalışan
Bir karaağaçtım ben
Yosunları bol bir denizde
Bir avuç deniz kabuğuydum
Görmesin diye hiçkimse
Üzerimi kumla örterdim
Ve ıslaktım hep
Bütün damlaları bendim yağmurların..

Kuvvetli rüzgarlar esmekte şimdi
Soğuk bir şehir
Yalnızlık
Evimin bütün camları kırık
Dallarım tek tek kopmakta
Bir okyanus dibinde ezilen tek deniz kabuğuyum ben
Yağmur yok
Kuru kuru üzerime gelmekte rüzgarlar
Asla
Üşümüyorum
Ben böyle işte
Belkisi yok
Ben böyle..

Sen
Benim en çok bakışlarıma yansırdın
Garip mırıltılarınla ruhuma dokunur
Beni uzaklara salardın..

Gözlerindi
Oturup saatlerce gezindiğim
Gözlerindi..

Sen
En çok dalgasız nehirlere yakışırdın
Akar usul usul
Yaklaştığında ellerime
Ufak çocuklar gibi, sarılmaz
Kaçardın..

Hüzünlü gece nöbetlerimde
Kimseye yük olmak istemezdim
Oturup derdimle
Ağlardım, ağlardım, ağlardım.
Sen
En çok öyle gecelerde suskundun
Sesini beklerdim
Ellerini, gözlerini
Ben seni beklerdim
Oturup yüreğime karşı, karanlığa karşı
O kahreden suskunluğuna da ağlardım
Beklerdim
Gelmezdin..

Senin kendi ellerinle bağladığın zincirlerin vardı
Kirli sokak çocuklarını sevemezdin mesela
Yaşamının hesabını vermek zorunda olduğun
Bağların vardı
Onlar olmayınca sen de yoktun..

Ben sende olsam da sonuna dek
Sen yoktun öyle! .