Deniz Fenerine Yolculuk Hüzün

Canım sıkılıyor... yine o berbat his geldi...bana sensizlikleri getiren his! ..
Gereksiz şeylerin hırçınlığını alıyorum içime,dilime hareketlerime,
aslında bunlar değil içimden kopanlar;
gelmeyenlerle biriken birçok şeyi kamufle etmek için yaptığım bir eylem,yersiz bir şey...
-
Yine sol gözüm- kaşım yıp yıp! Belli ki bir şeyler yine ters gitmek istiyor...
Saatler var ki,seni düşünüyorum; halbuki yapacak işlerim vardı kendime göre...
Ama bir türlü kafamı toplayamadım,ve yapacaklarımı yapmak adına girişimlere girdiğim işlere kendimi veremedim,denemekle yetindim.
ağlıyorum şu an ama önemli değil.hak ediyorum bunları ben.
Düşünüyordum kimse kimseye Allah rızası için bir şey yapmıyordu diye,
derin derin,düşünüyordum...
İnanmıyorum hiç kimsenin Allah için bir başka insana bir şey, iyi bir şey yapmasına!
Kendimi örnek koydum misal; seni seviyorum ama perişanım...
parçalanıyorum daima.
Eğer Allah için sevseydim seni, senden bir şey bekler miydim?
Seviyorum ama tek,daima tek,bu sevgi mi dedim?
Bak gördün mü,işte sen bile Allah için sevmiyorsun,çok aşağılık hissettim kendimi!
-
Kendime iyilik mi ediyorum,diye düşünüyorum; etmiyorum sonucuna varıyorum,
zamana yayıp durduğum bir şey var,bana göre var olan bir şey yalnız
ve neden bilmem bu şeyin hayatımı yönetmesine izin veriyorum,
halbuki o şey hiç olmamdı.
Bu aptalca ve kahır dolu şeyin adı bile yok.
Öte yandan yenildiğim bir şey var;
neden bilmem sürekli acı çektiren hiçbir vakit sevgiyle donanmadığım bir şey için döktüğüm gözyaşları var.
Var mı dedim; aslında yoklar.
Kayıp giden, ben de iken uzaklaşan kuruyan bir su birikintisi demem lazım gelirdi,su.
Evet su,ve kuruyan bir şey oluyor; az önce benimle olan sözde bana ait bir şey.
Görüyorsun işte acı bile beni sevmiyor.
Ki çekip gidiyor!
O bile gidecek bir yer buluyor demek!