Deniz Fenerim Şiiri - Ahmet Tulganer

Matemli bir yas havası hakimdi.
Gece zifiri karanlıktı.
Dışarıda kasırgalar esiyor,
Deniz de patlamıştı.
Sanki nefret vardı içinde,
Kan kusuyordu gece.

Son seferim mi olacaktı bu?
Bitmiş miydi çilem?
Bir telaş koşuşturma gemide.
Azgın dalgalarda savruluyorduk.
Gece çok karanlıktı.
Şimşekler yırtıyordu geceyi.
İnadına bir aydınlık.

Bitti derken her şey,
Son nefes telaşı.
Bir ışık doğdu karşımda.
Parlak, kırmızı, sıcak,sevimli.
Bir deniz feneriydi bu.
O an, bitti her şey.
Karanlık gecem,
Çileler son buldu aydınlığınla.
Yolun sonuydu apaçık,
Ümitlerin bittiği son nokta.

Deniz fenerim,
Gördüm yanan ışığını.
Kucak açtın bana.
Sığındım limanına.
Demir attım gönlüne.

Gece hırçın,
Kin kusuyor nefretini.
Oysa artık, kılım kıpırdamıyor.
Ben de tek telaş yok.
Aksine, sükunet hakim içimde.
Çünkü, artık değilim gecenin kara bağrında.
Denizin dev dalgaları vuramıyor,
Artık gemim emin ellerde.