Deniz Feneri Şiiri - Yıldız Ozan Deniz

sana müjde var bekçi sil gözyaşlarını artık yalnız değilsin artık bu fenerde topla kendini denizden gelen var ama sen değilmiydin tek arkadaşı rüzgar ve güneş olan kendi huzurunda hayallerinde kaybolan sen değil miydin gerçeklikle dalga geçen hayallere kulaç atan nasıl olacak şimdi denizden gelen var uyan artık uykundan sığınma mavi dalgalara ellerini çıkar cebinden gözlerin artık bir martıdan fazlasına görecek denizden gelen var ama nasıl olacak ant etmemiş miydin bu fenerde tek başına hayallerinle yaşamaya ve yaşlı gözlerle baktın ona senin düşlerinin başladığı yerden geliyordu gözleri çok uzaklarda gözüken bir yıldız gibiydi ve çocuksu gülüşüyle elini uzattı sana ama nasıl olucaktı bekçi baktı gözleri bir ormanı andıran misafirine hiçbirşey düşünmeden sarıldı yıllar sonra gördüğü ilk insana ömrü kafiyesiz bir şiir gibiydi gözleri ise şimdi güneşten yaratılmışçasına sıcak ve parlaktı bekçi kendini toparladı ve konuşmaya başladı affet ıssızlığımı ama ben senle gelemem söz verdim rüzgara birtek onunla eseceğime dair nöbeti devr aldım radan güneşle kardeş oldum ellerim çok uzaklara giden bir göçmen kuş gibi uzaklaşıyor senden lütfen git buradan daha fazla acı çektirme bana ben bir tek denize sığınırım artık senin gözlerine sığınamam yıllarca bekledim seni rüyalarımda düşündüm sürekli iç çektim ama seninle gelemem ben bu deniz fenerinin yalnız ve ihtiyar bekçisiyim ve bir daha denizden gelen olmaz...