yokluğunun acısını hiç paylaşmadım kimseyle
uluorta anadan uryan duygularla
ortalığa saçmadım kafelerde,barlarda
kuytu köşelerde ağladım
dua ettim
çiçekleri sevdim senin yerine
böceklerin söylediği nağmelerin güftesini uydurdum
bizim şarkımıza…
ağıtlar yaktım terkedilmişliğe,
yokluğa
yoksulluğa…
sonra;
sularım kurudu gönül ırmağımdan,
çekildi duygu denizlerim,
şimdi;
dağlarım dumanlı
aşkım, yaralı bir aslan
ölüm sessizliğindeki vadilerimde…
aynı yerdeyim
aynıyım;
yüzüstü bırakıp gittiğin bu rıhtımda
geceleri yıldızlara
gündüz balıklara göz kırpan
rotalardan ırak
terkedilmiş bir deniz feneriyim,
durmaz yanarım ışıldayarak…!
Kayıt Tarihi : 21.6.2006 15:54:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Muharrem Çetinkaya](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/06/21/deniz-feneri-37.jpg)
Saygılarımla,
Emine Ersin
uluorta anadan uryan duygularla
ortalığa saçmadım kafelerde,barlarda
_____
SEVGİNİN SINIRLARINDA HERŞEY VAR.. YOKLUK DA VAR. MESELE HER DURUMDA ONU TAŞIMAK.... DENİZ FENERİ KADAR BAŞI DİK..
YÜREĞİNİZE SAĞLIK..
TÜM YORUMLAR (5)