Deniz Feneri Şiiri - Erol Çoban

Bir deniz feneri sönerken
Ellerimde silinmemiş ellerinin izi
Kıskanırım seni, seherde esen yelden
Adına savaşacak kadar yürekli.

Katıksız severim seni,
İçim, kırlara yayılan ilkbahar gibi
Sana hayatım derken, kelimenin sende hayat bulması
Ve tüm yolların sana çıkması gibi.

Varlığına alıştığım gibi, yokluğuna da alışmalı bir yanım
Her gece aklıma düşerken, yavaştan ağrır sol yanım

Suretine mi kandım, aşk mı suretin oldu
Ellerim üşüyorken yüreğim İstanbul'du.

Kapılma demişlerdi bana
Belki dedim.. Yutkundum.
Kül olmuş bir bedende
Bir bahçe kurdum, içinde kayboldum.