Bir çift göz yol bekler. Bekle, belki Vatan gelir o yolla. Sen gidemiyorsun götüren de yok. Kendin burda olsan da yüreğin ordadır. Alışamıyrosun asfalt yolun sıcağına, zavod borularının duman kokusuna. Köyün ahır kokusu, ot, saman karışık kokusu bir başka oluyor. Alışamıyorsun şehrin çokkatlı binalarına, gökdelenlerine. O gökdelene bakarken sana öyle geliyor ki, dünyanın sonudur. Düşünüyorsun: kaç köyün insanı yerleşir bu gökdelenlerin birine. Eh böyle olsa ne fayda, köyün yerini doldurmaz ki. Bahçe yerine balkona çıkarsın, yüreğin düşer gökdelenin dibine. Düşlerinden uyanıp adam bekler gibi bakan, gökdelenin pencere gözlerine bakarsın. Yüreğinde acırsın adamsız, tenha odalara. Odalar yetim çocuklar gibi sessizdir. Evler adam bekler, adamlar ev hasretinde. Adamsız evler çox yaşamaz, ölür derler. Köyünüzdeki evinizi hatırlarsın. Yüz böylesi gökdelene, vermezdin, peşkeş çektiler düşmana. Şimdi burada küşücük bir odada yaşıyorsun. Dokuz kişilik aileden geriye kalan dört kişiyle beraber. Dört kişinin de yüreğinde Vatan tadı kalmamış. Şimdi Vatan dediğin o obada adı hiç bir yerde yazılmamış şehitlerin ruhu gezer. Esir düşen köyün, şehrin toprağı ağlar o yerde. Sense içine akıtmışsın göz yaşını, gözü tutulmuş ırmak gibi dolup öyle kala kalmışsın.
Köyünüzdeki ırmak geler gözlerinin önüne. Onun suyu gibi bumbuz soğuk gizilti geçer canından. Vatan giziltisi, Vatan ağrısı. Ağrını hafifletmek için benzin karışık havanı çekersin ciğerine... çekersin... köy havasının yerini vermez. Teselli ararsın kendine, çadırda yaşayan amcanın oğlu geler aklına. Onun da durumu seninkinden iyi degil. Yaşadığı çadırı yazda gün yakıp kavurur, kışda yağmur, kar vurur.Evinin kapısını külekler çalar zamanında müsafirperver amcaoğlunun. Hayal kurarsın: “kaç gökdelen kifayet eder çadır köylerini yerleşdirmek için? ”-düşlerinden uyanıp kendi-kendine gülersin. Sonra evi olmadığı için evlenemeyen torunun geler aklına. Oğlunun oğlu bir kız hasretinde, bir kız parmağı yüzük hasretinde. İçini çekip yine etrafa bir nazar salarsın. Sıcaktan nefesin kesiler. Ağaç olmadığından duvarın gölgesine sığınarsın, yüreğine sığındığın gibi. Yine gözlerin yol çeker, düşünersin... düşünersin ki, gölgesinde oturup dinlendiğin bahçenizdeki dut ağacının da gözleri yol çeker, gidenleri bekler şimdi.
Hatırlarsan eğer, şehre geldiğin günden kaç sene geçmesine bakmayarak, ilk defa derdini götürüp sahile gitmek istemiştin.Köyünüzden akan dağ çayını özlemiştin. Dum-duru suyunun altında küçücük taşını bile ezbere bildiğin dağ çayı. Denizin kenarına çatdığında hayretten gözlerin büyümüştü. Denizin sahili yoktu! Adamlar almıştı sahili denizin elinden. Her taraf asfalttı. Demir meheccerle sahili denizden ayırmışlardı. Deniz de o gün isyan ediyordu. Uzaktan gelip demir mehecceri silleleyen dalgalar yine aciz-aciz geri çekiliyordu. Asfaltın üstüne dökülen damlaları denizin göz yaşına benzettin. Baktın... baktın... yıllardan bu yana boğazına tıkanıp düyümlü kalmış, seni kahr eden göz yaşlarından bir çif bulağın gozü açıldı. Gözlerin dalgalandı deniz gibi, yanaklarından aşağı yuvarlandı göz yaşların. Kimsenin görmediği, göremediği göz yaşını denize akıttın.
Deniz ağladı...Sen ağladın... yüreğin boşalana kadar. “Krad” patlarken eviniz şehit olduğunda, bahçedeki dut ağacının budakları kırılıp da sakat olduğunda, yakınlarını kayb ettiğinde ağladığını kimse görmemişti, aylarca, yıllarca susmuştun. O gün ilk defa derdini denize söyledin, sessizce, konuşmadan. Deniz anladı seni, deniz ağladı seni. Çınqılı, kumuyla asfaltın altında esir alınmış sahil duymadı onun ağladığını. Sen ağladın. Esir alınan yurdun duymadı seni. Sen ağladın... deniz ağladı... deniz ağladı...sen ağladın...
24.07.2008. Bakı
.
Xalide EfendiyevaKayıt Tarihi : 5.1.2010 09:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir göçmenin şiirinden etkilenerek yazdım.Bu değerli arkadaşımız, dostumuz, antoloji üyesi şair Afig Ağdamidir
Bir cüt göz yol çəkər. Gözlə, bəlkə vətən gələr o yolla. Sən gedə bilmirsən, 'aparan' da yoxdur.Özün burda olsan da ürəyin ordadı. Alışa bilmirsən asfalt yolun istisinə, fabrik, zavod borularının tüstüsünə.Kəndin axur qoxusu, ot-saman qarışıq qoxusu bir başqa olur. Ürəyinə sinmir şəhərin çoxmərtəbəli binaları, göydələnləri. O göydələnə baxanda sənə elə gəlir ki, dünyanın axırıdır. Düşünürsən, görəsən neçə kəndin əhalisi sığar bu göydələnlərin birinə? Eh, belə olsa nə faydası, kəndin yerini verməz ki. Bağça yerinə balkona çıxarsan, ürəyin düşər binanın dibinə. Xəyaldan ayılıb adam gözləyirmiş kimi baxan göydələnin pəncərə gözlərinə baxarsan.Ürəyində acıyarsan adamsız, tənha odalara. Odalar yetim uşaqlar kimi sessizdir. Evlər adam gözləyir, adamlar ev həsrətində. Adamsız evlər çox yaşamaz, ölür deyirlər.
Kənddəki damı qırmızı kirəmitli, kürsülü, eyvanlı eviniz düşər yadına.Yüz belə göydələnə verməzdin, peşkəş çəkdilər düşmənə. İndi burda kiçicik otaqda yaşayırsan, doqquz nəfərlik ailədən geriyə qalan dörd nəfərlə bərabər. Dörd nəfərin də ürəyində vətən dadı qalmayıb. İndi vətən dediyin o obada adı heç bir yerdə yazılmamış şəhidlərin ruhu gəzir. Əsir düşən kəndin, şəhərin toprağı ağlayır o yerdə. Sənsə içinə axıtmısan göz yaşını, gözü tutulmuş bulaq kimi eləcə dolup qalmısan.
Kəndinizdəki kiçik dağ cayı gələr gözlərinin önünə.Onun suyu kimi bumbuz, soyuq gizilti keçər canından. Vətən giziltisi, Vətən ağrısı. Ağrını xəfiflətmək üçün benzin qarışıq havanı çəkərsən ciğərlərinə... çəkərsən... kənd havasının yerini verməz.
Təsəlli axtararsan özünə. Çadırda yaşayan əminoğlu gələr ağlına. Onun da durumu səninkindən yaxşı deyil. Yaşadığı çadırı yayda gün yaxıb qovurar, qışda yağış, qar vurar. Qapısını küləklər döyər zamanında qonaq-qaralı əmoğlunun. Yenə xəyal qurarsan: “neçə göydələn bəs eliyər çadır şəhərciklərini yerləşdirmək üçün?' Ayılıb özün de öz xəyallarına gülərsən...Sonra evi olmadığı üçün evlənməyən nəvən gələr ağlına. Oğlunun oğlu bir qız həsrətində, bir qız barmağı üzük həsrətindədir.İçini çəkip yenə yan-yörəyə bir nəzər salarsan. Istidənmi, fikirdənmi nəfəsin tıncıxar.Ağac olmadığından divarın kölgəsinə sığınarsan, ürəyinə sığındığın kimi. Yenə gözlərin yol çəkər. Bir çubuq yandırıb damağına qoyarsan, bu mərəti tərgitmək istədiyini unudub düşünərsən... düşünərsən ki, kölgəsində oturub dincəldiyin bağçanızdakı tut ağacının da gözləri yol çəkir, gedənləri gözləyir indi.
Xatırlayırsansa əgər şəhərə gəldiyin ilk gündən neçə il keçməsinə baxmayaraq ilk dəfə dərdini götürüb sahilə getmək istəmişdin.Kəndinizdən axan dağ çayını özləmişdin. Dum-duru suyunun altında xırdaca daşını belə əzbər bildiyin dağ çayı. Dənizin sahilinə çatdığında heyrətdən gözlərin böyümüşdü. Dənizin sahili yoxdu! Adamlar almışdı sahili dənizin əlindən. Hər tərəf asfaltdı. Dəmir məhəccərlə dənizi ayırmışdılar sahildən. Dəniz də o gün üsyan edirdi sanki. Uzaqdan gəlib dəmir məhəccəri sillələyən dalğalar yenə aciz-aciz geri çəkilirdi. Asfaltın üstünə tökülən damlaları dənizin göz yaşına bənzətdin. Baxdın... baxdın... illərdən bəri boğazına tıxanıb düyünlü qalmış, səni qəhərləndirən göz yaşlarından bir cüt bulağın gözü açıldı. Gözlərin dalğalandı dəniz kimi, yanaqlarından aşağı yuvarlandı. “Qrad” partlayarkən eviniz şəhid olduğunda, bağçadakı tut ağacının yelləncək asılmış budaqları qırılıb şikəst qaldığında, yaxınlarını itirdiyində ağladığını kimsə görməmişdi, aylarla, illərlə susmuşdun. O gün ilk dəfə dərdini dənizə söylədin, səssizcə, danışmadan. Dəniz anladı səni, dəniz ağladı səni. Çınqılı, qumuyla asfaltın altında əsir alınmış sahil duymadı onun səsini. Sen ağladın, əsir alınmış yurdun duymadı sənin səsini. Dəniz ağladı...sən ağladın...
24.07.2008. Bakı
Xalidə Əfəndiyeva
bir de mavi gözlüm diye yazarsanız memnun olurum içinde mavi olsa da yeter
selamlar sevgiler mutlu pazarlar
karadenizden zonguldakdan
TÜM YORUMLAR (43)