Denî Devrân... Şiiri - Ulvi Ziya

Zehir eder yaşamayı canavarlaşmış tipler...
Kopar bir bir insanı hayâta bağlayan ipler...
Cemiyetin şer güçleri,baş rolde,en öndedir;
Hazan yaprakları gibi,sürüklenir garipler...

Çalan çalar,çırpan çırpar,kapanlar da hep kaçar...
Sıçrar durur çekirgeler,her gün bir çığır açar...
Cin dölleri oyun oynar kânunun boşluğunda;
Yasalar hep vardır amma,zayıflar kalır nâçâr...

Haramzâde olanlar; rahat,güçlü,sevinçli...
Nasîbini çaldırmış niceleri aç,hınçlı...
Heder olur ömürler,buhrân içinde,meyus;
Kimileri,doğumdan ölüme dek ilençli...

Bahtına küsen,yenik; ısrarcılar,gâlipler...
Renkli bir yaşantıya egoistler sâhipler...
Çürür maddî,mânevî,bu minvalde cemiyet;
Çâre arar bulamaz çeşit,çeşit tabipler...

Sözde,bütün insanlar uygarlığa tâlipler...
En uygarı en vahşî,en hunhâr,acâyipler...
Kendini dev zanneden; yakar,yıkar dünyâyı
Sefâlete kan katar,hiç yoktan çıkan harpler...

Zorba,kânun tanımaz; işte kânun benim,der...
Akıl yok,engel hiç yok; bildiği yönde gider...
Tilkiler ve çakallar,vaşaklar da pay umup;
Yem olmayı düşünmez,kanlıya yardım eder...

Kim görmez bu yangını,bir zulme kim göz yumar? ...
Hangi aldanmış insan,bu yangından pay umar ? ...
Kalleş devle yürüyen,o kanlıya yem olur;
Yenilir ve yutulur,yurdu olur târümâr...

Uygarlık; nerde,kimde,hangi düzde,harmanda? ...
Eline silah alan,kan akıtır ormanda...
Biraz gücü olanlar,âleme güç gösterir ;
İnsanlığı arama,bulunmaz bu zamanda...