Dengeli Beslenme Şiiri - Sezayi Tuğla

DENGEYİ SAĞLAMAK ? Her Ramazan öncesi, kendi kendime karar almaya çalışırım; “Bu Ramazan mutlaka zayıflamalıyım” derim niyetlenerek. Ama bunu bir türlü beceremem. İftarda evde olurum, yarım yamalak yediğim yiyeceklere dikkat ederim. İftara misafirlikte olurum, almış olduğum karar mutlaka çizgiden şaşar. Hevesimi sahura saklarım; bir gün uygularsam, ertesi gün bu kararım çeşitli nedenlerden yine bozulur. Her gün terazide kendimi tartarken ibreye çekinerek bakarım ve hayal kırıklığıyla teraziden inerim. Kendime haklılık payı çıkaracak bazı bahaneler ararım. Yok, yemek zayi olmasın, yarın iftarda misafirlikte olacağız, ekmek atılmasın gibi düzmece sebeplere sarılırım. Ama kendimi düz aynamın karşısına alıp özeleştiriye geçtiğimde gülünç duruma geçtiğimi de görürüm. Bunları niçin sizlerle paylaşıyorum dersiniz? Evet paylaşıyorum. Çünkü aynı durumu az-çok hemen hemen hepimiz yaşıyoruz. İrademiz zayıf, nefsimize hâkim olamıyoruz. Çevremizle inatlaşmaktan, kendi nefsimizle hesaplaşmaya bir türlü sıra gelmiyor. Ramazanın yarısını geçtik ama oruç tutmanın gerek bedenlerimiz üzerinde, gerekse nefis ve iradelerimiz üzerinde, oluşturulması gereken o ulvî olguyu bir türlü kavrayamadık. Bir mürit şeyhine sorar; “Efendim, günde ne kadar yemek yersek vücudumuzu taşır.” Şeyhi cüzi bir gramaj söyler. Mürit şaşırarak itiraz edecek olur. “Efendim, söylediğiniz miktar kadar yersek, bizi taşıyamaz ki.” Şeyh, gülümseyerek cevap verir; “Taşır, taşır evladım. Eğer o miktardan fazla yersen, sen onu taşımaya başlarsın.” Bir başka misal-i fıkra; İki eski arkadaş uzun zaman sonra yolda karşılaşırlar. Biri epey şişmanlamış, diğeri de oldukça zayıflamıştır görüşmeyeli. Şişman olan, zayıf olana der; —seni gören dünyada kıtlık var zanneder. Zayıf olan cevabı yapıştırır. —seni gören de herhalde bu kıtlığın sebebini anlar dostum. İşte böyle dostlar, maalesef dengeyi hep bizler bozuyoruz. Sadece kendi dengemizi değil, dünyanın da dengesini bozuyoruz. Bu mübarek günlerde bir lokma ekmek bulamayan, bir deri, bir kemik kalmış insanların üzerimizde hakları yok mu sanıyoruz?