Dengê bavê min
Şeveka ziVistanê li ser serê me çira qazyaxê,bîna pîşo tê ji derve. Dolbenda bavê min ketiye dor stû yî wî,pala xwe spartî ye diwarên ji kevirên tektonîk. Şev wek jinek qunde ye,bang li mirov dike. Dixaze te têxe nav şeka xwe û ji tera qala çirokên tozgirtî bike. Hema berxwedana şevê pir dewam nekir,da der dora xwe! Bavê min pifa kurahiya bîra me kir û dest bi çiroka Dewreş û Edulê kir. Ji bajarên mişka heta Şengalê em bun hevalên Dewreş. Carna em bun hespê Dewreş,nigê me şikiya li duza Wêranşar,carna em bun "kilê çavên Edulê" di binî konekî çel istunî da.. Hema bê feyde ye,dawiya dawî em bun trajediya Çilo yê Îzolî. Xwengê sêwî stuna konên xwe yî sirgun jî wendakirin. Mala kezebê bişewite!
Û bavê min davê ber hev. Dewreş li ser pişta Hedban dibe rihistînê Gêsa û Tirka, biajo şervano biajo. Ew kulê tirsê ne û tu jî xwarzî yê Beraza yî. Bikşîne şurê xwe,bikşîne! Kî bireve ne ji pişta bavê xweye.
Tamamını Oku
