Denenmiş Bir Ölüm Şiiri - Hikmet Kızıl 2

Sevgili dostum, söyle şimdi,
Hangi tedirgin bakışlardan gireceğiz dünyaya?
Kelimeleri kıpırdamayan bir yalınlık değmişken gövdemize,
Yüzümüze vuran o barut kokulu alaz…
Ve sonra Nuh’un gemisine sokulan o en arsız günahlarımız…
Tevbenin çocuklarıyız ,günahlara koşan her gece vakti…

Dostum, Ah Sevgili dostum !
İçimizde bungun yalanları dünyanın,
Koşuyoruz biteviye, kanlı bir mendil gibi buruşuk düşlere
Kalbi kırık ve asi/Kalbi kırık ve huzursuz/Kalbi kırık ve tedirgin,
En munis kelimleleri sürüyoruz,
Kordan cehennem olan Davud’un örsüne…

Cürmü meşhuduma karanlık sözler asıyorum
Elimde ağlamakların ıslak, beyaz mendili,
Kanadığımız o sabırdan mağara yitik,
Ellerim neye uzansa, dar’a asılıyor gövdem,
Ah dostum, bu ilmek acıyla yağlanmış ağu !

Saçlarım tarazlanmış bir yalınlık,
Senin ellerin serin bir deniz
Âsanı suya vursan her yer Kızıldeniz,
Dudakların sitayişten bir bahar senin
Benimse kulaklarım kargışlardan kötürüm…

Ah dostum adımı seslenince ölüm,
Tamahkar yüreklerin kara tenli merhametine düşüyor sesim.
Yekindim, irkildim, değil mi ki her insan bir kurbandır,
Ve celladını elleriyle semirtir…