Maraşantiya- yeni bir yola açılmak

elinde tuttuğun taşla bölünmüş yıkılmış ve dağılmış bir geceyi örseliyorsun.
acı çekmek için yeğlenecek bir yol mudur seninkisi? sonsuz gerçekliğe oradan gidilebileceğini düşünüyorsan eğer öykünü sürdürebilirsin.
ucunda ölümün olduğunu bile bile yalnızlığa bulanmayı, örselediğin her şeşin sesini dinlemeyi keyifle yapıyorsun.
bunalmışlığın en katı ağındasın ,yazık.
içinde uyanan sorulara dönüp dönüp yanıt arama; bulamazsın...

oluşturduğun her şeyin ömrünü öne çekerek makaslama. her eylem yaşamın kendisidir, kabul!
ama bir öteki olarak üreten varlıksın sen. duyumsadığın bir evrendesin.
sana verilen her boş kağıt, an'ın ürünüdür. engel ol ben'ine...ol ki gerçeğin izi yol açsın istencinin temizlenmesine.

bölünmüş yıkılmış ,dağılmış geceleri toparlamaya ne zaman koyulacaksın? Sürerli bir eylem olduğunu durmaksızın söyleyen Bergson'un sözünü dinle : evrimin yeniden tanımlanmasına değer ver. Öteki kalmamak için başka çıkışın yok geceden...

varsıllığa ulaşacaksın böylelikle. elindeki taşları yolun çukuruna göm. kağıtları bekliyor masa ; kalem hemen onun kıyıcığında duruyor günlerdir.
derinliğin bir esenlik ülkesi olduğuna ilk bakışta inanacaksın. yazın denen şey en başat yaşamdır ; var etmektir, yarışmaktır, paylaşmaktır. taş aldatıcıdır ,seni boşlukla yarıştırmak ister durmaksızın.

evet,seni aydınlığa çağırıyorum. senin gibi çok sayıda varlık ,çok sayıda insan aydınlığa gereksiniyor.
o enginliğin özlemiyle yanıp tutuşuyorum ben. birbirimize değmeden de bir sarmaşık gibi bezeyebiliriz usları, gönülleri...
Proust, ''kendimde taşıdığım bu yapıtın içinde'' diyerek sonsuz gerçekliğin merkezinde olduğunu dışa vuruyordu. sanki biz başka bir yerde miyiz?

yalvarıyorum ; bana tanış ol.
çünkü sen başka bir ben'in ta kendisisin...
şimdi elimden tut ve dil bahçelerine götür ; beni aydınlık belirinceye değin orada örsele.

maraşantiya ekim,kasım,aralık 2024 sayı 14