Bir fırtına öncesi sessizliği yaşayan ruhum, en sonunda bir şeyi keşfetti. Kolay değil 40 yıllık ömründe ilk defa bir şey keşfetti. Yalnızlığımı...
Büyük mutasavvıflar ve filozoflar da keşfetmişler insanın yalnızlığını. İnsan her ne kadar tabiatın ve kâinatın bir parçası olsa da ruhunun bir mercek altına alındığında bu tabiat ve kâinata aykırı düşen unsurlar taşıdığını, dolayısıyla bir yalnızlık çekmekte olduğunu görmüşler.
İşte ben de keşfettim yalnızlığımı. Gerçi Arşimet çıkıp sokaklarda avaz avaz 'buldum, buldum' diye koşmadım. Fakat boğazıma düğümlenen bir hıçkırığın ardından üç beş damla yaşla kutladım keşfimi. Olsun bir eski şarkıda:
'Bu dünyada mutluluk üç beş damla gözyaşı'
Demiyor muydu?
Mutluydum işte.
Bir sokak lambası gibi tek başıma, boynum bükük yalnızlığımı düşündüm geceler boyu.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
