Deneme -şiirin cennet beklentisi

‘’Düşlemin güzel kızı tâcında senin / Apayrı bir yerim varmış anlatsana ‘’
Dizginlenmesi olanaksız atıyla ; yani aşkla şiirin ülkelerinde yolda olmak içinde olunan zamanı yok’tan var’a dönüştürmek !
Bambaşka bir eylemliliktir bu .Bir dama taşını yerinden oynatmak gibi bir şey !Yaşamı ,yok olandan var olana geçirmek ancak böyle olası.
Yaşamın güçlüğünden daha da güç şiirin işi.
Corona Fantastica yukarıdaki dizeleri yazabilmek için kim bilir ne değin yol yaptı.
Nasıl dinlettiriyor kendini; bakar mısınız :
‘’ Hep’e hiç’e ve hiç
kimse olana / Günkörü haşhaşa günebakana / Ateşe dumana karabasana / Aşkın örsünde direnen zamana / Tanıklık et us’a ve us-dış’ına /…/ Düşlemin güzel kızı elbette nazar / Boncuğusun başka güzelliklerin /…/ Tanıklık et o gaddara insana ‘’
Aşkın izleğini ,insan sevgisine açılan tarafıyla sorgulamak böyle olsa gerek…
Yaşam akıyor.Şairler boş durmuyor. Kim bilir bugün kaç bin dize yazıldı ve okurlara ulaştırıldı. Oysa yaşamın türlü acıları,çelişkileri,ağırlıkları kol geziyor günümüzde.
Şairlere şiir yazdıran ,bizlere şiir okutturan şey ,yok olanı var’a dönüştürme dürtüsü ve isteminden başka ne olabilir ki!
‘’Size kim,neyi nasıl…/ Aynı dilde mi kederlendik sahi / Aynı yüzyıl mıydı şu yaşadığımız ‘’
Soruyor Şükrü ERBAŞ .
Sıkı sıkıya duyumsadığımız bir yalnızlığın içinde de olsak ,aynı dilden kederlenmesek ,aynı dilden coşkular içinde olmasak da ortak bir gizem var sesimizde. Yüzyıllar öncesinden sonrasızlığa doğru çağlayarak akan bir gizem !
Şiirin kendine özgü bir Cennet beklentisi var ; bizleri de kendi safına çağırıyor.
Geceyle gündüzün birleştiği an’dan habersiz, bir sözcük bulabilmek için başını iki elinin arasına alarak düşünen ey şair daha fazla yorma kendini ...
n.a