Deneme / Kirlenme. Şiiri - Necdet Arslan

Teşekkür ederim; Saygılar…
Birkaç saat önce biraz telaşlı evimin yolunu tutmuşken kavşakta yayalara geç ışığının yandığı sırada biriyle karşılaştım. Heyecanlı ve aceleci bir pehlivan gibi el ense çekmesine engel olamadım. Elimi tutmasıyla boynuma sarılması bir oldu.
Ani bir karşılaşma ve birden gelişen durum olunca bu kişiyi tanıyamadım. Belli ki , yıllar önce okuttuğum öğrencilerimdendi. Yanımdaki arkadaşım da bu duruma tanık olunca bozuntuya meydan vermemek için ona :
- Hadi , kendini bir tanıt da arkadaşım da duysun, diyebildim. Bir başladı anlatmaya ,üç kez yayalara geç ışığının yandığını gördüm.
Yoruluyor belli bir yaştan sonra anımsamaya zorlandıkça insan.Karşımdakini dinlerken bir anda otuz beş yıl geriye gittim.O geçmişin iyi ve tatlı olayları film şeridi gibi gelip geçti gözlerimin önünden.
Anımsamanın çıldırtıcı acısını ,boşunalığını ortadan nasıl kaldırabiliriz sahi?
Unuttum gitti, demek gerekiyor galiba her kezinde. Böylelikle taşıma değeri olmayan yaşanmışlıkları ve onlardan kalan tortuları boşaltmış oluyoruz.
Gündelik dilimize sızan ‘unuttum’ sözcüğünün yıpratıcılığı o değin de önemli değil gibime geliyor. Kendiliğinden unutmaya yazgılı belleğimiz yok mu bizim? Yeni anılara yer açmak için siz de ‘unutmak zorundaydım, diyor musunuz?
Geçenlerde yıllar önce okuttuğum bir kız öğrencimin babasıyla karşılaştım.İki torunun var,biri liseyi bile bitirdi Hocam,dedikten sonra , kızım çok rahat ,sayenizde diploma aldı da ekmeğini buldu.Şimdi gül gibi geçiniyorlar, şeklinde sürdürdü konuşmasını.
Pembegül bambaşka değerde bir öğrencimizdi. Babasından tlf numarasını aldım ve kendisine Whatsapp üzerinden bir şeyler yazdım. Karşıdan gelen yanıt şöyleydi :
- Teşekkürler, saygılar !
Genellikle öğretmenlerimi hiç unutamam. Kim bilir, bu yazıyı okuyanlar arasında öğretmenlerim de vardır. Onları iyiliklerle anıyorum.
Bana ‘teşekkürler,saygılar’ diye dönüş yapan öğrencim yeni anılara yer açmak için böyle bir yol mu izliyordu, bilemiyorum.Üzüldüm birden.Keşke yazmasaydım,dedim kendi kendime.
Yeni anılar yeni başlangıçlardan mı doğuyor acaba?
‘’ Her şeyi unutmasak ,hiçbir şey hatırlamıyor olacaktık’’ sözlerini anımsıyorum Latife Tekin’in Unutma Bahçesi’ndeki Şeref’in.
Unutmadan ,işte tam da burada son soruyu ortaya koyarak söyleşiye nokta koymak istiyorum ve hepinize güzel bir akşam diliyorum.
- Bu güne değin neleri, nereye değin unuttunuz ve hiç unutmadan neleri yarınlara taşıyacaksınız siz?
Necdet Arslan