Halit Yıldırım - DENEME: Güneş Altında B ...

.....Zaman ve hayat… Her ikisi birbirinin içine geçmiş, birbiriyle sarmaş dolaş olmuş kavramlarmış gibi görünse de bazen hayat zamanın bir parçası, bazen de zaman hayatın bir parçasıdır. Hayat, doğum ve ölüm arasına sıkışmış bir zaman dilimi değil midir?
.....Zaman da tıpkı hayat gibi dünyanın, daha doğrusu kâinatın yaratılışı ile var olmuş, kıyamete kadar devam edecek ve onunla yok olacak bir mefhum değil midir?
.....Zamanın da demek ki bir hayatı var. O da yok olmaya mahkûm. Fakat aynı zamanda hayat kadar değerli bir kavram zaman…
.....Hayatı yaşamak bir sanattır insanoğlu için… Zamanı en mükemmel şekilde kullanan insan, en iyi hayat sürmüş bir insan değil midir? Zira “zamana yemin olsun ki insan zarardadır” kavli Celili boşuna değildir. Şu malum misalde olduğu gibi insan, tıpkı güneş altında buz satan ve “sermayesi eriyen şu adama acıyın” diye feryat ederek elindeki buzları erimeden satma derdine düşen bir adam gibi zamana sıkışmış bir haldedir.
Zaman kavramı dünyanın kendi etrafında dönmesi ile oluşuyor. Bu dönme sayesinde gece ve gündüz yani günler meydana geliyor. Günler ayları, aylar mevsimleri, mevsimler yılları kovalarken bir gün kapınız çalınıyor ve ötelere çağrılıyorsunuz. O an gözünüzün önünden bir film şeridi gibi canlanıyor aylar, mevsimler, yıllar…
.....Dünyaya muhtaç olarak geliyoruz. Karnımızı doyurmak için birisinin ağzımıza yiyeceklerimizi vermesi, yürümek için elimizden tutması lazım. Tıpkı ihtiyarlayıp elden ayaktan düştüğümüzdeki gibi… Ama üzerimize titreyen, kol kanat geren, altımızı temizleyen, ağzımıza yiyeceğimizi veren anamız, babamız yanımızda olmuyor. Bize bu fedakârlıkları yaparken iğrenmeyen, üşenmeyen o insanlar yaşlanınca bizler aynı duyarlıkta onlara dün bize baktıkları gibi bakamıyoruz. Hem de yarın bizim de aynı duruma düşeceğimizi bile bile…
.....Zaman akıp gidiyor. Çocukluğumuzu gençliğimiz, gençliğimizi ihtiyarlığımız kovalıyor. Hayat, zaman denen bu mecradan bir yerlere akıp gidiyor.