deneme // Diyerek Gönülden Çağlar Dururum

Sonuçları değil, başlangıçları değiştirmek gerekir. …….. ALAIN

Al bütün renklerimi senin olsun!
Ben adresini çoktan unuttum mutluluğun!
Artık kavga etmeyelim yeter!
Ah hazanım…. Böyle mi kurmuştuk pembe hayallerimizi... Şimdi kedi köpek gibiyiz oysa. Senin bakışların ardı ardına vurgun, ben inadına suskun. Bir gün yüreğime inecek karanlık, sonu belli olmayan yolda biliyorum!
Bir zamanlar en çok şarabı severdik oysa. Salaş barda içmeyi….
Ara sokakların gece bekçileriydik biz. Kara, yağmura, doluya aldırmaksızın kış ayazına inat sevişirdik.
Hatırlıyor musun? Heykele benzetirdi görenler bizi, ayazda birbirimize sarılmış halimizle…
Hey gidi güzel günler… Erol TAŞ’ı bile kahvesinde ziyaret edip resim çektirmiştik. Hele sohbetimizi…. Sorma gitsin.
Şimdi konuşmayı beceremiyoruz oysa… Bir evde iki tehlikeyiz, bir birine bakan. Gayri derdimi anlatıp dururum sazıma..
Aşıktık, sahi ne zaman böyle olduk biz, onu bile unuttum…

Aşıklık yükünü sardım sırtıma,
Dertli nağmeleri söyler dururum,
Gül yüzlü yarimi alsam yanıma,
Diyerek gönülden çağlar dururum.

***
Artık gecelerin cinayetsiz sabah olmasını bekleyen iki katil namzet’iyiz, bir eve sığamayan. Sen büyük odada yatıyorsun, ben kapı eşiğinde.
Garip geliyor her şey eşe dosta. Yüzümüze gülücükler konmaz oldu nice zamandır. Bizleri mutlu görende yok duyanda.
Oğlumuz ağlarken bile koşmaz oldun. Kızımız yüzüme bakmaz oldu.
Yoksa, kara kış mıydı sevgimiz sonunda yazını bulan.

Bakma karışan saç dökülen yaşa,
Haykırdım sevgimi ben dağa taşa,
Kalbimi kaptırdım bir kara kaşa,
Diyerek gönülden çağlar dururum.

***
Ne varsa aşkımıza dair sevdamızı da alıp yanımıza mutluluk yoluna kurduğumuz köprüleri birlikte geçmeye hazırlanmıştık, hatırlıyor musun?
Gök kuşağından geçecektik sonra….
Yoksa…. Yoksa unuttun mu büyük yeminleri! Hayatın celladı çıksa yolumuza, birlikte atlayacaktık önüne hatırlıyor musun?
Biliyorum, sence her şeyin suçlusu benim. Hadi beni bana bırak git o zaman!
Sensiz yumruklarım duvarları… Okşayan olmasa da saçımı… Sabahları uyandığımda, kirli havluyla silerim yüzümü yine…

Ağlamak ne demek yasa durmuşken,
Şu kafamı taştan taşa vurmuşken,
Mutluluk yoluna köprü kurmuşken,
Diyerek gönülden çağlar dururum.

***

Diri diri gömdük birbirimizi geçmişe…
Belki hayattı yalan söyleyen, biz değil. Masum düşlerimiz vardı ve nasılda geride kalmıştı düşlerimiz peşinde on beş yıl. Zamanı hiç bitmeyecek sanarken, geçmişe bakmayı unutmuşuz meğer.
O en güzel yıllarımız heba olmuş. Bize noter huzurunda vasiyet hazırlayacak zaman bile kalmazken, aslında birbirimize söz vermeliymişiz. Söz veremedik, verdiklerimizi tutamadık… Pişmanlığım bu yüzden sevdiğim.
Seninle ölmeyi beklerken. Şimdi vasiyetimi dostlara bildirmek zorundayım…
Sessizlik yazılmış alnıma, galiba böyle susarak göçüp gitmeliyim.

Bir mezarda bana kazın demiştim,
Taşa sevdiğimi yazın demiştim,
Sırası mı şimdi sazın demiştim,
Diyerek gönülden çağlar dururum.

***

Diyordum ki, bu aşk bitmez. Sönmez, dağlara koşan aşk meşaleleri!
Oysa geçte olsa anladım yanıldığımı. Yıllar geçse de unutmadım sevdiğim, büyük yeminleri…
Sahi neydi ilk kavgamızın sebebi? Ne zamandı?

Bir söze darılıp gitmez diyordum,
Aşkımız çok büyük bitmez diyordum,
Beni bırakıpta yitmez diyordum,
Diyerek gönülden çağlar dururum.

***

Şimdi hüzün sarısı yüzlerimiz… Bir yanda ölüm ve yaşamak için üstümüze düşen görevler ve bir yanda sen…
Demek gidiyorsun hadi git öyleyse…
Ardına bırakıp aşkımızı, git…
Çağlayan gönlümle baş başa bırakarak, maziye aldırmaksızın git sevdiğim.

Ankara, 07/08/2008