Deneme' 9.12.11 Şiiri - Emre Akbulut

Arkadaşlarım bekliyor beni,karşı mahalleyle maçımız var.Kazanana da bir tepsi baklava...Ne,her adım attığımda bir sancı başlıyor bacaklarımda.Ben nasıl futbol oynarım bu halimle,yoksa hala bitmedi mi bu kabus? Biri bana neler olup bittiğini anlatabilir mi? Yok hayır ben yaşlanmadım.Sadece sag ayagımı kırdım alçıya aldılar 1 ay kalıcak öle sadece.
Tamam bunu kuruntu yapmamalıyım evet.Yazıyı yazmamdaki amaçta ayagımı kırmamda degil başka bir şey olsa gerek…
İşin özünü sizlere söyle açıklayayım o zaman. Bir film şeridi gibi geçiyor gözümden mazi.Ve her yıl yaşlandıkça biraz daha artan bir yorgunluk.Zaman usta bir hırsız gibi neler çalmış gençliğimden.Ben ise bunun farkına elimde hiç bir şey kalmadıgında anlıyorum kahretsin.Hayat kavgasında boğuşurken hatalarla doldurmuşum yüreğimi meğer ki sonu olmayan bir labirente dönüştürmüşüm aklımı.Burdan kurtulmak içinse bir sağa bir sola koşup duruyorum.Keşkelerle dolu bir dünya kurmuşum zihnimde.Öyle ya her insanın bir keşke’si vardır yok diyemez yani.

Hep kazandım derken bir puan kaybetmişim hayattan.Beni üzen tarafıda bu neden kazandıklarım sonunda teker teker kayboluyorlar? Neden yüzüm gülerken birdenbire rengi atıyor ve üşümeye başlıyorum?
Neden artçı depremler sonbaharda artıyor ve şiddetini çogaltıyor? Neden İnsanlar bana karşı yüzüme sıçar gibi konuşuyor?
Her neyse cevabını bulamadıgım birkaç soru işte.Ortak yönleri ise hepsinin hayatla ilgili olması.
Hayat demişken aranızda kaç kişi hayat’ı bana tam anlamıyla tanımlayabilir?

Tanımlayamazsın işte öyle kalırsınız ki üç veya dört kelime söyledikten sonra tıkanıp kalırsınız çünkü devamı gelmez.
Ama o söylediginiz üç kelimede birer anlam yüklüdür düşündünüz mü?
Şimdide düşündügünüzü açıklayama çalışın çünkü ben iki yıldır bunu yapmaktayım ve kesin cevaplar bulamadım…
Hala farkına varamıyor aklım geçen o koca zamanın.Ne de çabuk geçmiş daha yaşım 18 e yeni adım adım ilerliyor ama bir aglasam emin olun gözyaşlarım ellibeş altmış gibi akar.Ben hala bir çocukmuşum gibi yürüyorum kaldırımlarda.Havada da kasvet olmasa olmaz zaten beni yazmaya iten şeylerden birisi o.Gönlüm el vermiyor belki de yaşlılığa ama ellerimde ki buruşukluklar kendini kandırma diyor.Buruşukluk derken sol avucumda birkaç kesik izleri felan işte büyütülücek bir şey degil.İhtiyar bir delikanlı olmuş yüreğim,çocukluğunun peşinden yalınayak kaçan.Tam yakaladım derken yaşlı bacakları dayanamayıp düşen.Şimdi bir hoş gelir sonbahar da ayrılık melodileri,yolda el ele tutan aşıklar,onlar aşkın peşinde ben ihtiyarlığın pençesinde.

Bunca yazdıklarımı bir kenara bırakıyorum çünkü ben böyleydim işte.Karamsar ve kendinden korkup sürekli saklanan birisi.
Şimdi ise ihtiyarlıgım pençesinde koşuyorum dedim ya birde buna ikinci bahar’ı yaşamak diye bir şey ekledim.
Gayet mutlu düzenli bir ilişkim var onu alet etmek istemiyorum bu yazıya ama hayatımın anlamı okuyunca kızıyor bana sen kötü bir yazar degilsin biraz iyi yaz diye.
Ama ona inatla ben yine bildigim halde iyileri anlatmıyacagım.
Konumuza kaldıgımız yerden devam edelim çünkü benim sabaha kadar saçmalamak için bir sürü sebebim var!
Kelimeler hiç bitmiyor yollar,insanlar,aşklar bitiyor da cümleler hep sonsuz neden bu kadar sonsuz neden ucu bucağı yok da ben saçlarımı uzatana dek yazıyorum?
Bunada anlam verebilecek birisi var mı aranızda?
Süzülüyorum öznesizim yüklemlerim var ve herşey kötü geliyor bana.Mesela annem neden ben hiçbir şey yapmadıgım halde ağlıyor? Veya babam niye çok önemsedigi halde beni bana yansıtmıyor?

Sorgusuzca çekilen düşlerin ve bunu yaşamanın verdigi hisler hiçbir zaman insanı derinden etkiliyecek kadar ileri gidemezler.
Moralin bozuk olur ama depresyona girmezsin senin elinde bu sanki.Hayat filmlerin önünden geçerken insanların sana boş boş bakması.
Yaşlandırır işte bu yaşadıkların seni.İnsanların gereksiz birer vazodan farkı yok dersin.
Ama neden aglamak istediiginde yanında birisini istersin?
Neden bu kadar susuyorsun?
Konuşsan da neden dediklerinin hiçbiri yer etmiyor bu lanet olası insanların beyinlerine?
Tamam galiba çok fazla soru ve kurmaca metinler ortaya çıktı bu metinde beyninizi köreltmek istemiyorum daha fazla.
Bak işte yazının sonuna geldim ve yine kendime son bir soru sormak istiyorum.
Niye iki saniye sonra uçuyor bütün yakarışların hafızamdan?
Ve kalemimi bırakırken tüm bu yazılanların uçmasını istiyorum saçmalıktan öte bir şey degil çünkü…