Bir hasret türküsü kadar yalnızım şimdi.
Düşlerimi sınırlayan beynim kadar, bilinmez ve kapalıyım.
Çıkışlarım, kafatasıma çarptıkça köpürüyorum.
-Deniz dalgaları niçin köpüklü olur, bilirmisin?
Maviliği kire bulayan atıklar vardır.Biz insanlar tarafından varedilen.
İşte o atıklar yaratır bu köpükleri...
Kıyıya vuran her köpüklü dalga, tekrar denize dönerken atıkları bırakır.Temizlenir.
Yeniden durulanır.
Tekrar durulmak yeni bir hayattır onlar için.
Ve...Sen her çarpışında beynimin duvarlarına,
Seni bırakıyorum...
Kayıt Tarihi : 13.6.2002 16:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!