İç Sesim Ve Kağıdım Şiiri - İsimsiz Şaire

Sisli, karanlık bir gecede,
Kırık bir sokak lambasının ışığında,
Bir kaldırıma çökmüş ,
Yine kalemim elimde oturuyorum .
Yazacak kelime çok
Ama zifiri karanlık bu kelimeleri
Bembeyaz kağıda dökmek istemiyorum.

Kulaklarımda bir uğultu,
Beynimi delik deşik ediyor.
Beynimin içindeki tüm hücreler
Bu sesin titreşimleriyle alev alıyor.
Kulaklarımı kapatıyorum
Ama ses daha da yankılanıyor sanki.

Haykırmak istiyorum,
Ciğerlerime birikmiş tüm çığlıkları,
Tüm feryat ve figânları
Avazım çıktığı kadar bağırıp,boşaltmak istiyorum.
Bir girdabın içine girmiş
Aynı yerde dönüyor, dönüyor
Ama savrulmaktan da korkuyorum

Sokaktan geçen korna sesleri,
İnsanların patırtıları ,
Hicbirisi beni kendime getiremiyor.
Bir sürü kalabalık var
Ama kimse farketmiyor sessiz çığlıklarımı , Duymuyorlar ve ben yalnızlığımla
Bu karanlık ,çıkmaz sokakta boğuluyorum.

Bir an içimdeki o sesi duyuyorum
-Şimdi kalkma zamanı,
Güneş yeniden doğuyor.
Yavaş yavaş doğrulup,
Biraz kendime geliyorum
Ve bu gece de ,
Kafam dolu ama kağıdım boş eve dönüyorum