Demokrasi bizim gibi ülkelerde, bir sürecin gelişmesi içinde olgunlaşışla bir öznel kemali yet değildir. Bizim gibi aileden inançlarından ve siyasi yönetimlerinden gelen itaati kültür zaten demokrasiyi kullanamazdı. Demokrasiye kavuşmakla insanımız adeta ne yapacağını bilemez oluşla, baş başaydı!
Bu nedenle insanlarımız saltanat ve hilafetle bir iyi uyumlaşmıştı. Kendisini zahmete sokmuyordu, birileri kendisi adına düşünüyor ve kendisi için en iyi olduğunu sandığı kararları alıyorlardı. Bunun murakabesini de Yüce Tanrı’ya havale etmiştiler.
Yöneticilerin değil kendileri için uykularının kaçmaması, eğer; “Fırat’ta kaybolan kuzudan sorumluluk duymazlarsa” öte dünyada hesabını çatır çatır yanmakla verecektiler! Bütün öğreti ve dinamik buydu.
İşte bizim gibi ülkelerde bu kabil anlayışın yerini, demokrasinin siyasete katılma yönünü; yukarıdaki “ulul emre itaat” diye özetleyeceğimiz ilkenin; kişilerini siyasete katılmaktan pasif ize eden anlayışın değişilmesi gerekiyordu. Ulul emir gibi ilkenin kendisi, zaman ve zeminin ortaya koyduğu bir anlayışça düzenlenir olacakla, o günlerin bir ikamesiydi. Şimdi de kendisi zaman ve zeminin bir düzenlet imi olmanın değişilmesine uğrayacaktı.
Tamamını Oku
