Demli bir nedensizlik Şiiri - Necdet Arslan

Kasım ayının ortaları.Sıradan bir gece.ay ve yıldızlar…
İnişli çıkışlı bir iç çekişle ''yoksa' diye kekeledi.

-Sırası değil şimdi bunların;baksana,eriyor dakikalar! Öyle gelmiyor mu sana da ?

Gece siyah bir çarşaf gibi gökte serili duracaktı.Ay nasıl olsa yalnızlığı seviyordu.Yıldızların biri sönerse diğerleri pıtrak gibi serpilirdi karanlıkta kalan sulara.
Oysa şu birkaç saat bir daha geri dönmeyecekti.
Vaktiydi, başka bir şey için sözü aralamanın;dudaklardan dökülecek o iki sözcük için.
-Biliyor musun,se ....
Birden birkaç dalga kıyıyı sertçe öptü.Vapur son yolcularını almak için homurdanarak yanaşıyordu limana.
Öznelerden birinin yerinde birdenbire kocaman bir boşluk oluştu.
Ay ve yıldızlar yine aynı çarşafın üzerindeydiler. O boşluğa düşürüyorlardı gölgelerini...