Demlerde Ruhum Şiiri - Yorumlar

Yine demler arıyorum kışımın sobasının arkasına uzanıp Elimi değdirir gibiyim yanan kızgın duvarına sobanın Senin kadar yakmıyor yüreğimi acıtmıyor kanamıyor Demlenir gibi ruhum sanki sensizlikle üşüyorum duraksızın Kopuyor sanki tenim bedenimden ruhum soğuyor her zerremden Kompaslar kuruyorum içimdeki alevlenen ismini koyamadıklarıma Demleniyor ruhum kızgın sobaya dokunurken üşüyorum nasılsa Yekten acılar üretir gibiyim tenimden kopan bedenime değmiyor sancılar Göz kırpmadan yarına bekliyorum seni dalacak diye hayaline Sevdanı değil sevdasızlığını düşlemesinden korkuyorum Hayıflanıyor ruhumun buz damlası damlaları değecek acıtacak diye Bir an irkiliyorum doğrulmak istercesine ayaklanmaya çalışıyorum Tutmuyor dizlerimdeki derman oda dermansız bırakmış dizlerimi Terk etmiş tenimdeki bedeni Ağlamaklı oluyor gözlerim acıyor sancıyor damları akmıyor pınarların Tüketmişim ne varsa bedenimde ruhumu ıslatan Korkmalı mıyım onu da hissedemiyorum ne varsa götürmüş yalanları bile Dilim kandıramıyor tenimdeki bedenimi giden geri gelir diyemiyor Yalanlarımı kar fırtınaları silmiş süpürmüş bir yana yığmış bulamıyorum Kimdi neydi nasıldı nedendi niyeydi diyemiyor içimdeki sesler Boğuyor sanki bir şeyler sanki boğuluyor nefesimdeki düğümler Demimi çoktan almış zehre dönmüşüm tükenmişim meğersem Tükenen son umudumda suyunu çekmiş dibine tutmuş kömür olmuş Bir kayıp gemi gibi savruldukça bulunmaya iz bırakır gibi parça, parça sermişim ardıma Dışarıda donuk buz tutmuş ağaç dalları gibi ama dallardaki umut baharlarla çözülüp yeşerirken Benim umutlarımın dibi tutmuş katran olmuş kül olmuş İsyan etmekten kendine dilim susuzluğunda apışıp kalmış dirayetsiz Yarına açıyorum gözlerimi yummaksızın son durul tu sunu bekliyorum ruhumun…