Demlendik Şiiri - Serkan Gebel

Bize dışarıdan bakanlar ilk ukala dedi,
Konuşan kasıntı, hatta gereksiz diye bildi,
Efendim dediklerimizin, kaçı gerçek efendiydi,
Sırrına vakıf olmaya çıkılan yolculuk hissedilmedi.

Bir bildik canları, yaradan da öyle emretmişti,
Bize üstünlüğün suret de olmadığını bildirmişti,
Kılıç ağzında imtihan yolcusu olmamız istenmişti,
Göz kapatıp, kucak açtık, insanlık çok fazla kirletilmişti.

Bir beden giydirilmiş ruhumuza, öylesine, şık değildi,
Kapanıklığımız haddimizin sınırlarıydı, dillendirilmedi,
Gereğince söz ettik, kısıtladığımız sanılmış eksikliğimizdi,
Biz demlenmeyi çayla, meyde bilmedik, yüreğimizin içindeydi.

Bunca zamandan sonra, büyüklerin aklına yeni gelmiş,
Hakka bırakılan hükmün, hesabını sormaya heveslenmiş,
Büyüklüğün şanını bilene küçüğüz, defterler burada kapatılmış,
Yüreğimizi sorgulamaya gözü kesen varsa, buyursun beklenirmiş.

Demem o ki nasıl bilmişseniz bu gereksizi öyle sayılsın,
Mevlamdan gafil olmadan, gönüllerince çekinmeden yargılasın,
Umudum o ki, bir dolu sessiz söze şekil verenler, haddini aşmasın,
Allah'tan gayrı büyük bilmeyiz, uyuyan zulmet asla uyandırılmasın.