Demiyle Demlenen Hatır Şiiri - Orhan Çevik

Bir ayak boyu önümde yürüyüverir anılar
Parmaklarım arasından koşuverir saçların.
Seninle aynı çatı altından bakar gökyüzüm
Bakracımızda; çalkalanmış ayranımsı bulutlar.
Közünde patlıcan tüter şimdi memleketin.

Bir ıstırap var düşlediğim, kırık döşeğimde
Tavanım başta alın teri; damla damla
Duvarlarım çimene bürünmüş, kireç tutmaz
Kapılarım menteşesinden taze ayrılmış
Ciğerlerime dolmuş, solungaçsız nefesim
Penceremde kanadı kırık sabuni güvercin
Ne yana dönsem batar oldu; ucu paslı kin.

Ömrüm ufalanır, dökülür toz toz saçlarımdan
Kaz ayaklarım cildime vurulmuş, neşter tanesi
Bayram öncesi arifesi, gönlümün son neşesi
Bir seni bilir zaman birde zamansız gidişini

Misketlerimi usulca serpiştirdim gökyüzüme
Yuvarlanır şimdi, yürüdüğün o uzunca caddeye
Nasihat; kederle yarışlı olma ömrünce hep sev
Masalımda düşlediğim yol üzeriydi sizin taşlı ev.

Çizdiğim resimde hep tüten, uzun bacalı olandı
Bense sokağında yanan lamba direğine yaslı
Gözlerim, pencerende ömürlük hatırına asılı.
Hüzün gemileri yürüttüm sana kaldırımdan gayrı
Adını sevda koydum, ömrü güvertemde saklı

Bir havadis var uzunca yoldan gelir, dört nala
Heybesi delinmiş ama bereketi hınca hınç hala
At mızrağını öteye, gelir mi baştaki sevdaya,
Ayaklar gitmez ama coştu gönül deli taylara.
Koştur koşturabildiğin kadar, yollarım sana ait
Nefsim sende kalsın ki; Ömürlük nefesine talip.