“Demişti” Dersiniz'(Delinin Not Defterin ...

Şu an, şuracıkta
Söksem kalbimi yerinden,
Koysam soğuk mermer sehpaya.
Olsa ki damarları kopmasa,
Veya kopsa,
Ama atsa yine de;
Güp güp...
Ne renktir acaba?
Kırmızıyı boşver,
Ak mı, kara mı?
Gri değildir büyük ihtimal.
Yok yok değildir.
Benim kalbim gri mi olurmuş.
Ya güvenir, ya güvenmez
Ya inanır, ya inanmaz.
Acabası yoktur,
Ya sever, ya sevmez...

Çok kusur bulsam da kendimde
Aklımdan ileri gelir bunlar.
İyi de ben akılsız mıyım yoksa?
Ya da aklı az.
Başkalarına göre, belki de.
Aptal bile görünürüm çok zaman.
Görülürüm daha doğrusu.
Zaten benden adam da olmaz.
Hele “delikanlı”, “yiğit” hiç...
Yufka yürekli, cıvığın teki
Ha sahi;
Yufka yüreklilerle çetin yollar mı aşılmaz?
Yoksa taş kalpliden insan mı olmaz?
Arasını buluruz bir ara.

Meseleye dönelim;
Söktüğümüz gri değildir,
Kara da değildir be! ..
Bilerek yapmadım ki yanlışlarımı.
Beyazdır be benim yüregim
Ak pak, apak, bembeyaz...
Bembeyaz
Bembe...
Be...
Ne var, olamaz mı?
Bu çok karbondioksitli asırda
Bembeyaz ne kaldı ki...
Her şey lekeleniyor zamanla.
Sadece var oldukları için bile.
Hem ayda bile var o kadarcık leke
O lekelerimi de siliyorum
Aydan da beyazım şimdi
Bembeyazım işte
Bembeyaz benim kalbim.
Vallahi iyi insanım ben
Kalbim niye beyaz olmasınki?

Siz inanmayın yine de.
Ölünce otopsi istiyorum.
Yok şimdi olmaz
Neşterden korkuyorum
Neşterden işte...
Ölünce açın içimi, görün herşeyi
“Demişti” dersiniz o zaman,
“İyi bilirdik” dersiniz
Haklarınızı bile helal edersiniz.
Ben öldükten sonra etmeyin be!
İstemiyorum! ! !
Hiçbir şey de demeyin ardımdan,
Lazım değil.
Cenazeme de gelmeyin hatta!
Üç kişi kılar namazımı.
Çok bile!
Ama “demişti” dersiniz.