Demiryolcu Mahallesi Şiiri - Mehmet Özsan

demiryolcu mahallesi
terk edilen köylerin kaderde birliği
kışı kömür kokusu
baharı sivrisinek vızıltısı
serde
analık, babalık, kardeşlik
kitlenmemiş kapıların ardında
yokluk, yoksunluk
bir görevdi herkes için mutluluk.

titreşirdi karatrenin keskin sesiyle
ıssız gecelerin ölgün sokak lambaları...
işçiler
nasırlı kocaman elleriyle altmışaltı oynar,
vah çeker kahvehanenin muşamba kaplı tahta masaları...
kadınlar
ev gezmelerinden gelir,
yağlı çamurun yapışkanlığına aldırmadan
dedikodularında peri masalları
yalanlarında pempe rüyalar.
erkek çocukları uykudadır,
bez topun peşinde topcu
kız çocukları uykudadır,
bez bebeğin usunda kraliçe..

demiryolcu mahallesi
kuşluk vakti kumpanya sireni
haydi!
acelesi var son lokmanın
acelesi var bisiklet tekerleklerinin...
başları dik
yoğun hisleriyle mağrur işçiler
geleceğe meydan okur gibi
dediler
yine geldik
cer atolyeleri

demiryolcu mahallesi yalnız.
işçiler anılar bırakıp tek tek gittiler,
kadınlar arkalarından...
ne sarıderenin akasyaları, kavakları
ne de karatrenler duydu,
onlarda artık yoktu.
çok çok sessizdiler.

çocuklar
ne topçu
ne kraliçe oldular
değişimin sancısında
gençliklerini unutturdular...
onlar şimdi
babadan miras
başlar dik
yoğun hisleriyle mağrur
geleceğe meydan okuyorlar

mehmet özsan
eskişehir-mart/2015