Demiryolcu cuma Şiiri - Müslüm Kadir

Bir yanda asi fırat,
Coşkuyla akıp gider.
Diğer yanda kanla beslenen,
Pusuda mayın tarlası...

Özü sözü bir,
Yiğit barak türkmenleri.
Türküleri yaslı olur,
Ağıt olur, destanlaşır gönüllerde...

Göç etmişler orta asyadan
Sığamamışlar anadoluya.
Can vermişler yurt için,
Kan akıtmışlar asilikten.

Gazinantep diyarında,
Sevmişler barak ovasını.
Bereketli topraklarda,
Yurt edinmişler fırat boyunu...

Kargamışlı Cumada onlardan biri,
Yiğitler yetiştirmiş çalışkan onurlu..
Haksızlığa boyun eymeyen,
Dürüst yurt sever çocuklar.

Yokluklar yaşamış, derin acılar.
Saklamış kederlerini, sazının tellerine.
Yarenlik etmiş, türküler söylemiş,
Dumanı hep tütmüş, söndürmemiş ocağını.

Alın teri damlayınca üstüne
Yumuşarmış soğuk demir.
Nazlanarak şekil alırmış,
Cuma ustanın ellerinde...

Selam vermemiş kaçak yoluna
Haram lokma karıştırmamış aşına..
Yorgun kara trenlerin,
Emektar demir yolcusu...