Demirkapı Şiiri - Serkan Şen İstanbul

Metal sesi ürkütür,
Tüm çocukları.
Korkunun,
ses'e gelmiş hali;
demir kapının
açılış homurtusu.

Yeni bir sayfa açılmadan,
kapı açılır.
Yetimhane önünde.
Yorgun,
hayata küskün gözler
mahzun bakar,
karşısında bekleyen
onlarca pencereye.

Bahçenin girişiyle,
yetimhane arası
kırk adım.
Bir ömür sürer yolculuk,
bir ömür.
Ve ne yazık,
sonu kırk satır.

Düşler de, düşlerden artakalan
tüm gülüşler de,
sevgi eksiği damlalarla bezenmiş
yağmurda yıkanır.

Açılır demir kapı,
açılır umudun sürgüsü.
Yüreğinde tüm coğrafya,
vücudu kısılmış tek bir alana..

Korkar çocuk.
Kapıda bekler öylece...
Yabancıdır,
alabildiğine sancımıştır,
kısacık,yaşına göre upuzun ömründe.

Ufacık gözleri meraklı,
dudakları titrek,
yüreği heyecanlı,
yüreği canlı,
yüreği can,
yüreği...
Yüreği kan..
Yaşadığı yıllardan artakalan.

Saçları savruk,
Başına değmeyen
şefkate küskün.
Elinden tutan üniformaya sığınır,
elleri sımsıkı.
Oysa düşmandır,
bu mavi giysili abla.
Her gece, kartondan hülyalarından koparır oysa..

Her çocuk korkar metal sesinden.
Demir kapının sesi,
canavar hıçkırığıdır
çocuk gözlüklerinden.
Çocuğun hayatı gördüğü,
yetimhane penceresinden.