Demir kapılar açılınca,
Bir avuç dert saçıldı avluya.
Kahırları içlerine gömülmüş
Dağıldılar bir o yana, bir bu yana.
Güneşe hasretlik çektin mi hiç?
Sevgiliye kavuşur gibi baktın mı ona?
Gözlerini yakmasına aldırmadan,
Bir saatlik zamanının inadına.
Yeşil ne renkti hakikatten?
Ya deniz mavisi?
Küstüler sanki, yok bile hayali.
Ezberledin duvarın kahverengini.
Gri kahrolası demirlerin rengi.
En son ayrıldığını söylemeye gelen
Nişanlısında gördüğü yeşili,
Gözyaşlarıyla siyaha gömdü.
Kapanırken ağır demir kapılar
O, kaderini paylaşan griliğe dönüyordu.
Kayıt Tarihi : 7.8.2005 15:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!