Demirci Şiiri - Mediha İstanbullu

tenine doladım rüzgarları
toy bakışlarına değen kuşları
demirledim pencerenin pervazına
aydınlandı gök

yüreğimde bilemiştim
sevdanın kof demirini
derinden tümceler kazıyarak
güneş avuçlarımda hala
ceplerimde bilyeler…

kanattım mührünü yazgımın
bir uçtan boşluğa
döküldü usumun mürekkebi
o günden beri mavi akıyor denizler

yıldızları tek tek
sürdüm
yıkandı gümüş tabağa uzanarak
ıskalamıştım yüzümü
tutulmuştu yansımasında

zifiri karanlığın ayazına
vurdum kendimi…

gece üstümü örtme
ellerim titrek çıkmalı
sanrısından bir korsanın

ve martıların ayak izleri seçilmeli
yüreğinde bir alizonun.