Demir Lokma Şiiri - Engin Badem

Gamzemde güllerin,
Tomurcuğa durduğunu görüyordum.
Ve titremesi kesiliyordu,ellerimin.
Eyvahları sevince dönüyordu,
Alnımda asırlık terimin.
Yüreğimin adımlarını duyuyordum,
Savaşında alyuvarlarımın.
Ve çığlığına aldırmıyordum,
Muştusunda haykırışımın...

Sevdanı zulalıyordum,
Rahm-ı mader koğuşunda.
Ve ağlamaya başlıyordum,
Şems’in ilk dokunuşunda...
Şimdi nedendir?
Tırnaklarımla kazımak toprağı.
Nedendir?
Rüzgarlarla koşturmak asi kısrağı...
Can inşirah etmez mi? Tenhalarda,
İstesen vermez mi? Ruhunu sehpalarda.

Sen;
İlk doğan güneş oluyordun ruhuma,
Sen;
Ziya oluyordun kararan kanlı bahtıma.
Seninle açılıyordu,nurun kapıları.
Seninle diniyordu sol yanımın sancıları.
Ey Sevgili;
Bir inci dişin hatırına,
Bir yol çiz,
Yüzümün kanlı coğrafyasına.
Gözlerim beslesin yüreğimin Fırat’ını,
Ve hücrelerim haykırsın,
Susarak tüm varlığını.

Bazen,
Bir hüzün çöker ya,
En hicranlı anında bakışının,
Gamzeme üşüşür ya kırağı,
Rüzgara karşı açarsın ya ellerini
Bir ara kanatlanır,uçamazsın ya
Sonra Burak niyetine,
Koşarsın ya bir uçurtma peşinden
Hani gözlerimde başlar depremler,
Sonra bir şey olur ya hani
Soluk soluğa
Adını daha koyamadığım...
Kurşun gibi bazen,
Mayın gibi nerde olduğunu bilmeden
Hani zehir zem belek.
Bilmiyorum işte,
Hani takılır ya boğazına bir şeyler.
Hani yutkunur yutamazsın ya
İşte öyle...
Sorma gayrı bana bir tek kelime,
Demirden bir lokmasın içimde.