Demir Kapıda Susuyorum Şiiri - Canpolat Pak

Seni anıyorum
Kaybettiğim o yerde
Haykırırken soğuk duvarlar
Bir deli rüzgar mateminde
Yüzüme çarpılıyor yokluğun
Ve ben demir kapıda susuyorum
Çünkü bir melek omuzbaşında yitirdim
Gözlerinden içtiğim ışıltıyı
Kanatlanıverdi hasret kuşu
Kulaklarımda çınlayan
Gülün son sesi
Kanatlandı
Avuçlarında boğulan
Çiçeklerin nefesi
Seni anıyorum kimsesiz koridorlarda
Yürürken yabancı bakışların çelmesinde
Duraklıyorum bir basamak çığlığında
Ve ben demir kapıda susuyorum
Çünkü bir mendil nakışında yitirdim
Yürek setlerimden aşan
Hüzün sellerini.