Demir İplikli Dantel Şiiri - Hilal Bebek

Sen demir bir iplikten
Örülü bir danteldin
İlmekleri onlarca ağ içinde
Başka halkalarla birleşen
Tek başına tam bir şekil
Diğerleriyle tam bir desen
Çevresini kendisine katarak genişleyen
Dantel kadar naif
Ve demirden bir desen
Kendi elleri ile
Yaratılmış bir şeydin

Yere dökülüp ziyan olmadı hiç bir hissin
Ölülerini gömmezdin toprağa
Nefes almaya devam ederdi gidenlerin
Ve hiç leşin olmadı senin
Sen hep kurban etmeyi seçtin
Cehennemleri göze alıp
Cennetleri bularak
İsmailden vazgeçtin
Gelenler heba olmaz
Fedalarla birikip
Devleşirdi bitenlerin

Güneşin altında gezinir
Yanarak dolaşıp, renk değiştirir,
Kendi teninden olmadan
Soyulur ve yenilenir,
Üzerinde bir alevle dolanıp
Kül olmadan sönebilir
Ve sadece pişerdin..

Deli beyaz bir gömleğin içinde
Son gördüğüm halinde..
Giydiğin şey üstüne tam,
Gömleğinin içinde dolandım bir an
Teninden bir ilham alıp
Tuhaf dokusundan çalıp
Kendime bir yüz çizdim o an

Havaya dağılan bir bakış
Çevremde uçuşan bir gülüş
Buharlaşıp gözüme perde,
Alevleşip tenime ızdırap
Olacak bir sessizlikte
Vedalaşmıştın benle

Özgürdün, kanatların vardı
Ben havada asılı kalır,
Sen orada kanatlanır,
Ayrılmadan son bir defa
Bana birşey anlatırdın
Sen giderken de alır,
Ben giderken kalırdım..
Ve sana her uzatışımda
Dökülürdü yere duygularım..

Sendeyse ziyan olmazdı hiçbirşey.