Demir gibi bükülmeden… Şiiri - Oktay Çekal

Demir gibi bükülmeden…

Hayata dört elle sarılmak, etinden kemiğini ayırmak,
Sallamak içini boşaltmak, yaşamak dolu-dizgin özgürce,
Bir vitamin gibi çekmek, içine ne varsa özüne inerek,
Öyle bir yaşamak ki; bende varım dercesine.
Korkmayacaksın adımlarından, inanacaksın içindeki sese,
Bir yokuşta olsa problemler, tırmanacaksın en yükseğe,
Buradayım kaçmadım, ey hayat yakaladım diyeceksin,
Damarlarında kaynayan asilik, taşacak bir buhar gibi yaşama.
İçinde yaşadığın arzuların, bir kırbaç gibi yapışacak, inadına…
Var olmak senle başlar, iz bırakacaksın her adımında,
Kükreyeceksin korkacak, olumsuz ne varsa hayatta,
Tuzak olan her engel; kendiliğinden çözülecek, kişiliğinin anahtarında.
Ezilmeden, pes etmeden koşacaksın; yorulmadan, tökezlemeden,
Bir dinamo gibi capcanlı, hayata yazacaksın seni,
Planların hep çok denklemli olacak, çözemeyecek başkası,
Yıkamayacak seni, yıkan hep sen olacaksın değerlerinle.
Aklını duygularına rehber, adımlarını hedeflerine kenetleyip,
Gerekirse kör bakışınla, süzeceksin zamanı süzgecinden,
Tutunacak bir dal bile olmasa, bedenin yeter ruhunu taşımaya,
Sımsıkı kendine tutunup, her gülene dost demeden yürüyeceksin.
Durmak yok, kendine acımak yok, demir gibi bükülmeden…

Oktay ÇEKAL
26.06.2011-17.12