Demir dağları eriten

_biri vardı
kaybolmuş yılların içinden bir adam

sarı saçlı mavi gözlüydü bir zaman
kayıp yılları kadar uzun gölgesi olan
ve gölgesinden başka kadim dostu olmayan

_yalnız bir kara tepe
umutlarını rüzgarların savurduğu tepesinde gözleri puslu bulutlar ve kalan tek bir ağaç eteklerinde

büklüm büklüm dalları eğri büğrü gövdesiyle
bir damla suya hasret yalçın kayalıklarda ulaşılmaz ve aşılmaz leçeliklerle kaplı sırtlar ardında duran

tabanları yaran kuru dere yataklarıyla çevrili

_ altında yatan yaşlı adam
kıraçlara yolculuk nasıl olurdu yeniden diye düşündü doğrulup ağrılı diz kapaklarının üzerinde
yeni terlemiş bıyıklarının hazzı var hala dudaklarında
ilk zamanlardan

_ avuçlarında sımsıkı tuttuğu kalan umutlar
bitmez bu denizler der gibi
kim bilir kaçıncı atılan kabuktur bu deriden kurtulmak bir daha bundan

hiç mi hiç iç çekmeden

_ başlar genç bir umuda yolculuk kara tepeden
beş bin yıl sonra
dudaklarında hazin bir gülümsemeyle yeniden

kaldığı yerden...