Demeyin Şiiri - Mehmet Dönmez 2

Beni bir öpseydi,incinecektim.
Dudağımın kuruması’da cabası.
Kim için varoldum,neydi asıl kavgam?
Hepsini,onun yokluğun’da öğrendim.
Uzaklar’da aramadım,başka bir mekanda bulmadım.
Havasıyla geldi,acısıyla gitti.
Kaldığım yerlerde,gözümü ayırmadan,bir noktaya odaklandım,Hayatımın çizgisini,ben ortadayken öğrendim.

Hayatını, acıya bağlamış insanları,kendine bağlamak güç ister.
Sevemez,gülemez hatta artık ağlayamaz.
Başardığım tek şey;acısıyla benimkini kıyaslamaktı.
Neden yaptım,niçin acısını bilmek istedim,
Bu’da benim yaptığım bir oyundu.
Oyunları kurmadım,sadece kazandım,
Hayatımın en verimli olup ,en acı çektiğim zamanlarını,bir kadına bağladım.
O kadın… ben adlandıramıyorum.

Tarif edeyim desem;yarıda kalır,en iyisi Yağmur ardından açan Güneş diyeyim.
Toprak diyip,üzerinde ki Canlılar diyeyim,
İnce belli diyip,Çay diyeyim.
Cemre diyip,suya mı,denize mi sen karar ver diyeyim.
Ne hissetmişte bunları çekmiş?
Aşkın tarifini bir dubleyle unuttu deyin.